Búnaðarrit - 01.01.1902, Síða 198

190
hvort sem litið er til fóðurgildis þeirra eða fóðurmagns þess,
er þau veita oss. Megnið af úthej/i voru, sjálfsagt ineira eu
helmingur alls útheys á landinu, er hálfgrös, einkuni starir
af ýmsum tegundum. Yms hálfgrös slaga nokkuð upp i
grösin að næringargildi og einstöku tegundir eru jafnvel jafn-
okar þeirra að þessu leyti (gulstör). Erleudis hafa þau til
skamms tíma verið álitiu óhæf til fóðurs, en fóðurjurta-
ranusóknir í norðlægum löndum nú á síðustu timum liafa
fært mönnum heim sanninn um að svo er ekki. Þessar
ranusóknir koma líka heim við margra alda reynslu hér á
landi. Síðan land bygðist hofir mikill hluti kvikfjár vors
framfleyzt á liálígrösum bæði seiu fóðri og beit.
Hálfgrösin eru að ytra útliti mjög áþekk hinum eigin-
legu grösum, en að þvi leyti eru þau frábrugðiu þeim, að
stöngullinn eða stráið er mergjaö, ekki liolt eins og á grös-
uuum, og oft þrístrent.
Elest hálfgrös kunna bezt við sig á votlendi eða deig-
lendi og inörg af þeim þrífast því að eins, að jarðveguriuu
só sívotnr. Þau eru því aðalgrösin á öllum votengjum, fló-
um og mýrum, ekki að eins á láglendinu, heldur einnig hátt
til fjalla og inn til lieiða. Lang-merkasta kyuið af þessari
fjölskrúðugu ætt eru starirnar. Stórir flákar eru oft alvaxnir
stargresi og oft er eiu eða örfáar tegundir algjörlega yfir-
gnæfandi á víðáttumiklum svæðuin. Safainýri, Ölvesið, Anda-
kílsengin, Staðarbygðarniýrar, Langholts- og Borgarmýrarn-
ar i Skagafirði og inörg, mörg fleiri af hinum grasgefnustu
og víðáttumestu voteugjum vorum eru t. d. alvaxiu að heita
má hinni svo nefndu gulstör (Carex cryptocarpa 87‘)
eða bleikja, sein Þingeyiugar kalla haua. Margir muuu og
kannast við Ijósastarar og brokflánnar iuni til heiða, sem oít
eru all-víðáttumiklar og draga nafn sitt af hálfgrasategund-
uin þeim, sem þar eru yfirguæfaadi nfl. Ijösastör eða tjarna-
stör (Carex rostrata 83) og broki eða klófífu (Er iop hor-
um polystackium 52).
*) Talan aftan við nafnið morkir tegundar nr. i Flóru íslands.