Búnaðarrit - 01.01.1902, Blaðsíða 98
90
að verða til varnar, einnig er allt jarðrask viðsjárvert þeg-
ar svona stendur á. Það hefir líka koniið til tals að hlaða
fyrir vatnið í dalnum og fá það svo til' að dreifast út yfir
sandana en slíkt yrði ógurlegur kostnaður og verkið naum-
ast framkvæmaulegt, enda styður sóra JÞorvaldur og að því
að leggja ekki út í slíkt. Það er því ekki uin aðra rækt-
unar aðferð að velja en sáuing.u og gróðursetuingu.
Það vill nú svo vel til í Sauðlauksdal, að gróðurinn er
heldur fariun að færast út á við. Niður á láglendinu er
það að þakka jarðrakavatuinu, sem nú er farið aðnjótasin,
eius og séra Þorvaldur tekur fram í skýrslu sinni, en grjót-
leitin, sem upp úr standa í hlíðunum eru orðin til skjóls og
tefja fyrir áframhaldandi eyðiieggingu. Það liefir einnig
bæt.t túnið mikið, að mi á seinni árum liefir ekki verið
slegið nærri rótinni heldur að eins það sem staðið hefir upp
úr sandinum, með því móti hafa grasræturnar betur uáð að
binda hann.
Til þess að ráða fram úr því hvað rækta eigi í sand-
inum er rétt að athuga hvaða teguudir eru þegar farnar að
vaxa þar.
Níður á Jáglendinu er língresið orðið útbreiddast, það
breiðir sig þar yfir sandinn og bindur hanu; þar vex einnig
vingull, sveifgras, mýrastör, bjúgstör, fífa, kattartunga,
mýrasóley, gráviðir. korusúra. Þegar ofar dregur og þurr-
ara verður er nýgræðingurinn mjög strjáll, þó sjást þar á stöku
stað þessar sömu tegundir og ennfremur, gullintoppa, augn-
fró, maríuvöudur og melur. Af nýgræðingum, í og við tún-
ið, ber mest á melgresi og vingli.
Niður við sjó vex ofurlítið af viltum mel; séra Þorvald-
ur taldi líklegt að haun hefði borist þangað frá Látrmn og
að hann mundi vera kominn þaugað frá Breiðafjarðareyjum,
þar kvað vera mikið af lionum. Þessi melur er litið eitt
farinn að breiðast út, en seint gengur það, sem vonlegt er,
af því svo lítið er af honurn.
Vænlegasta ráðið til að græða upp þessa sanda, og
hindra frekari skemdir, mun vera að sá melkorni. Niður á