Hlín - 01.01.1961, Qupperneq 68

6G
Hlín
urðu eftir af líðandi straum, eins og dagsverkin. — Mjög
er vilfandi að telja þau endurtekningu eina saman, eða
líta niður á þau, sjeu þau vei unnin.
„í skuggsjá hins lága má skynja hið háa.“
Oft verður að standa á verðinum, þótt nokkurskonar
dalalæða villi sýn, og getur það verið ómaksins vert, ef
vel er að gætt.
Sá er engu nær, sem gerir sig óánægðan með umhverfið
og stígur spor sín í þeirri trú, að þau liggi ekki áfram. —
Oyndi með það, sem vjer höfum, er óbærilegt, því að sá,
sem er gleðivana, verður aflvana. — Þá er óheilbrigðinni
boðið heim.
Maður, líttu þjer nær, og gleym ekki að skapa persónu-
leika, sem veitir kjölfestu, er þolir veðrabrigði, svo að unt
sje að sigla sinn eigin sjó.
Lífsánægjan verður að búa í oss sjálfum, viljinn og
dugurinn til þess að móta starfsdaginn. — í verkunum,
j^ótt þau virðist oft einföld, býr máttur, líf og andi. —
Allt hið smærra er undirstaða þess stærra.
Það skildi Jónas, er liann kvað alkunnu vísuna:
. „Bera bý bagga skoplítinn,
hvert að húsi heim,
en þaðan koma ljós hin logaskæru
á altari hins göfga guðs.“
Vjer verðum að meta starfið og sjá gildi þess.
Margur velst til þeirra verka, sem eru honum um geð,
en furðu oft má finna ljósu blettina í öllu, því maður er
þó alltaf maður, ef hann vill vera það, og getur litið til
beggja handa.
Þegar okkar fyrstu foreldrum var boðið það kostaboð
að verða eins og Guð, virtist ekki hafa verið tími til kom-
inn að bíta í það epli, og maðurinn mátti finna nekt sína,
til þess að verða þess aðnjótandi. — Hann varð að vinna,
og starfsdagurinn var honum fenginn.
Þaðer ekki nóg að vera skutlað inn í „Eden“ ábyrgðar-