Hlín - 01.01.1961, Page 90

88
Hlin
húsum, enda er um mikla möguleika að ræða á því sviði
vegna hins mikla jarðhita á skólastaðnum.
Hins vegar er það auðljóst mál, að garðyrkjan kemur
landsmönnum aldrei að verulegum notum fyr en hún
er orðin almennings eign, e£ svo mætti að orði komast, og
matjurta- og skrúðgarðarækt stunduð af heimilisfókinu
sjálfu, lielst á hverju einasta heimili í landinu, eftir því
sem aðstæður leyfa. Þá fyrst er hægt að búast við, að' þjóð-
in læri að borða og hagnýta sjer grænmeti og her, svo sem
vera ber, sjer til heilsubótar og hollustu, en eins og nú
er ástatt, getur naumast talist, að grænmeti sjáist á borð-
um landsmanna.
Tii þess að ráða bót á þessu ófremdarástandi, verður
að auka leiðbeiningar og fræðslu í garðyrkju stórlega:
Skipa ráðunauta í garðyrkju út um sveitir landsins og
koma úpp garðyrkjuskóla fyrir Norðurland, lielst í Gróðr-
arstöðinni á Akureyri, þar sem farsæii og ódýr garðyrkju-
skóli og námskeið voru rekin um mörg ár eins og kunn-
ugt er með ágætum árangri.
Á síðastliðnum vetri var mjer sent blaðkorn frá
Noregi. Var þar grein um stofnun og starfrækslu garð-
yrkjuskóia og tilraunastöðvar í Norður-Noregi (Kvæfjord
á 69. br.gr). Var prestsetrið Rá lágt undir skólann, og
miklu til kostað að gera liann senr best úr garði, og sjer-
stök áhersla lögð á kartöflurækt og jarðarberja, en auk
þess er ræktað þarna og gerðar tilraunir með alis konar
grænmeti og berjarunna. Þetta sýnir liug Norðmanna til
garðyrkju, og að þeir hafa trú á því, að það svari kostnaði
að leggja nokkuð á sig henni til framdráttar.
Svipað ætti að gilda um málið lijer á landi.
Þá vil jeg að lokum minna á þýðingu skjólbelta fyrir
garðyrkjuna í landinu og raunar alla ræktun. Ekki er það
nokkrum vafa undirorpið, að skjólbelti auka uppskeru
garðávaxta að miklum mun, auk þess sem öll ræktun
verður miklu árvissari í liljei við skjólbeltin en á ber-
svæði. Þá er ótalin sú fegrun umhverfisins, sem skjólbeltin