Hlín - 01.01.1961, Qupperneq 123

Hlin 121
Vegalcngdin a£ Keri og heirn í Ketilsstaði er líklega klukkutíma
gangur, en við höfum sjálfsagt verið talsvert lengur.
En hver stjórnaði því, að við fórurn ekki frá Bakkagerði beint út
að sjó? — Jeg trúi því fastlega, að góður andi hafi stýrt okkur og
lijálpað okkur alla leiðina, vegna þess að okkur hafi verið lengrá
líf ætlað.
En af lijónunum er það að segja, að þau lentu í bylnurn, komust
við illan leik í Torfastaði. Hafði veðrið slitið peysusvuntuna a£
Auðbjörgu og annan vettlinginn inisti hún, og fanst hartn aldrei.
í birtingu daginn eftir kont Elías að vitja um Soffíu. Var fólkið á
Torfastöðum orðið hrætt um okkur, er það lieyrði um ferðalagið.
Var vist enginn kominn á fætur, cr Elías kom. Þá var enginn sínii
á bæjunum, eins og nú, og urðu menn að liai'a meira fyrir því að
fá frjettir en nú á dögum.
Margrjet Guðjónsdóttir, Torfastöðum í Jökulsárhlíð.
Ræðustúfur
fluttur d aðalfundi Rimnafjelagsins 7. desember 1958 af S. N.
Brot.
Það er varla of djarfleg ágiskun, að lausavísur íslendinga frá 16.
til 20. aldar myndu skifta miljónum, ef öllu hefði verið til skila
lialdið, fyrir utan rímurnar.
Og þótt ekki nema ein a£ þúsundi hefði lánast eða hitt í mark,
]iá væri það rnikil auðlegð.
Það er trúa mín, að ef saman væri komið í eina bók verulega
stórt og gott úrval af þeim lausavísum, sem varðveittar eru á bók-
um eða í minni frá síðustu fjórurn öldum, þá væri slíkt safn þjóð-
argersemi á borð við Þjóðsögur Jóns Árnasonar, svo að jafnað sje
til einhvers af því, sem við eigum dýrmætast.
Alt þjóðlífið, dagleg störf, basl og áhyggjur, draumar og vonir,
sorgir og gleði, alt það besta og versta í fari þjóðarinnar, speglast
í þessum stökum og oft í formi, er sýnir, engu miður en frægustu
tilsvörin í fornsögunum, hversu langt íslenskan getur komist að
segja mikið í stuttu máli og með einu rjettu orðunum.