Morgunn - 01.12.1926, Side 9

MORGUNN
119
■vini okkar Jóni Þorbergssyni og konu lians. Fyrst sýndi liann
•okkur rafvélina, og hvernig hún vœri notuð við sjúklingana.
Við létum öll veita á okkur straumnum, til þess að finna,
hvernig meðferðin á sjúklingunum væri, og auk þess var þar
ein kona, sem sagðist hafa verið mikið veik, en vera nú um
það bil albata, enda varð á engu séð, að neitt gengi að henni.
Að afstaðinni sýningunni á notkun rafmagnsvélarinnar,
var okkur boðið til miðdegisverðar. Eftir dálitla stund, frá því
■er staðið var upp frá borðum, átti að vera fundur.
Þessa stund tókst mér að nota til þess að eiga ofurlítið
tal við frúna.
Hún sagði mér þá meðal annars, hvernig fyrst hefði
■orðið vart við miðilsgáfu hennar. Hún er Svíi, og það er mað-
urinn hennar líka. Fyrir eitthvað 40 árum var hún nýkomin
frá Svíþjóð. Þá kom henni til hugar, að láta spá fyrir sér.
Einhverjar stallsystur hennar höfðu sagt henni, að fyrir þeim
hefði verið spáð af konu, sem þær vísuðu henni á. Svo að liún
fór þangað, hitti konuna og bað hana að spá fyrir sér. Konan
tók henni í meira lagi fálega. „Eg er engin spákona,“ sagði
hún. Samt sagðist hún geta sagt henni nokkuð um liana, ef
hana langaði til. „Þér verðið miðill.“ „Iívað er það?“ sagði
unga, sænska stúllcan. Hún mintist þess ekki, að hafa nokkuru
«inni heyrt það orð. „Miðill er það, sem eg er,“ sagði konan.
Þetta þótti sænsku stúlkunni í meira lagi vondur spádómur.
Hún hafði ekki heyrt talað um atvinnu þessarar konu öðruvísi
•en í skopi og með fyrirlitning. Iiún var staðráðin í því, að láta
slíkt ekki lienda sig. Og nú forðaðist hún að koma nokkurs-
•staðar þar nærri, sem miðlar voru.
Svo henti þnð hana eítt kvöld, að framliðin kona stóð
fyrir framan rúmið hennar, og sagði henni, að henni væri
íetlað að verða miðill og hjálpa geðveikum mönnum. Til sann-
indamerkis skyldi hún hafa það, að fara til mannsins fram-
iiðnu konunnar og segja lionum frá þessari heimsókn. Hún
skyldi taka það fram, að henni (þ. e. framliðnu konunni) væri
kunnugt um, að maðurinn hennar gæti ekki fundið einhvern
skrautgrip, sem hún hefði átt. Eg man ekki, hver hluturinn