Morgunn - 01.12.1926, Side 20

130
MORGUNN
ekki, en ef þig langar til að vera vinur minn og bróðir, þá
farðu þessa ferð inn í dalinn. Eg ætla að verða með þér.“
Eg lofaði þessu tafarlaust, og það var ekkert hik á mér.
Um þetta leyti, vorið 1923, var eg sjúkur maður, og
heilsu minni fór stöðugt hnignandi. Eg hafði meiðst neðst í
heilanum og líka neðst í mænunni af miklu falli, sem eg varð
fyrir fyrir mörgum árum. Eg liafði leitað margra lækna, tvis-
var verið skorinn, undir áhrifum svæfingarmeðala, en enginn
læknir virtist vita, hvað að mér gekk. Iíálsinn þrútnaði, eg var
stöðugt að kaupa lengri kraga, og að lokum gat eg ekki snúið
til höfðinu, nema snúa öllum líkamanum líka. I maí 1923
sagði Pétur: „Þú ert eklci með þeirri heilsu, að þú getir farið
í erindum föðurins, svo að við verðum að lrekna þig. Meiðsl-
in neðst í heilanum eru alvarleg, og líka neðst í mænunni.
Parðu til beinalæknis og biddu liann að rannsaka báða stað-
ina, en minstu ekkert á mig. Skýrðu mér svo frá, hvort eg hafi
farið með rétt mál eða ekki.‘ ‘ Eg gerði það; eg fór tvisvar
til þessa læknis, og því næst skýrði eg Pétri frá.
Pétur sagði tafarlaust: „Hvers vegna talaðirðu tvisvar við
lækninn? Eg sá og heýrði alt, sem gerðist. En það gerir ekk-
ert til. Eg vildi blátt áfram, að ])ú gengir úr skugga um, að
mín sjúkdómsgreining væri rétt. Annars var það ekki eg, sem
gerði liana; það gerði læknirinn okkar, sem stendur nú við
hliðina á mér, og lionum skjátlast aldrei. Þú hefir reynt marga
lækna, en engum þeirra hefir tekist að lækna þig. Tvisvar hef-
irðu verið á skurðarborðinu; en þér hefir ekkert batnað. Eftir
tvo eða þrjá mánuði mun þínu jarðneska lífi lokið, ef við
hjálpum þér ekki. Faðirinn þarf á þér að halda, til þess að
reka þetta erindi, og við verðum að hjálpa þér; annars get-
urðu þetta ekki. Á föstudagsnóttina eftir ld. 12, eftir ykkar
tíma, mun læknirinn koma og sinna þér.“ Þetta var á mánudag.
Næsta föstudagsmorgun um kl. 4y2 vaknaði eg eftir veru-
lega illa martröð. Eg var sveittur af hræðslu. Mig hafði dreymt,
að eg væri að detta ofan af kletti, og að mér tækist aðeins
að sleppa lifandi. Þá vaknaði eg. Nú hafði eg ekki getað legið
á hægri hliðinni um 10 ár, vegna bakmeiðslisins, sem eg hefi