Morgunn - 01.12.1926, Síða 33

MORGUNN
14&
ur m. ö. o. aftur fyrir oss, sem sagan um Heródes vakti: Er
nokkur Guð til?
Og enn á ný er spurningunni varpað fram fyrir oss í nýju
ljósi, þar sem er frásagan um Pétur sjálfan — liinn sofandi
Pétur milli tveggja fangavarða. Nú er Pétri svo lýst í gegnum
alt Nýja testamentið, að þetta, sem liér er sagt frá, er held-
ur ólíkt lionum. Grímur Thomsen segir um Halldór Snorra-
son: „Þó komið væri í óvænt efni, eigi stóð honum það fyrir
svefni.“ Pétur er allra manna ólíkastur Ilalldóri. Hann er
allra manna örgeðjaðastur, frábærlega fljótur til þess að verða
gagntekinn af augnablikshrifningu eða geðshræringu, en ekki
að sama skapi staðfastur í rásinni. Bæði guðspjöllin sjálf
og ekki síður frásögurnar um viðureign hans og ósamkomulag
við Pál postula, lýsa honum á þessa leið. llann er eldheitur
liugsjónamaður og vafalaust efni í píslarvott, en það er ólík-
legt, að liann gangi rólegur út í píslarvættið. Iiann getur
gjört það fagnandi, hann getur gjört það í brennandi hita
hrifningarinnar, en liann gjörir það ekki rólegur; honum er
ekki sjálfrátt að leggja sig til svefns síðustu klukkustund-
irnar, sem hann heldur að hann eigi að fá að lifa á jörðinni.
En hann sefur. Af hverju sefur liann? Ætli hann sofi ekki
af því, að honum er hjálpað til þess, eða öllu heldur, að hann
er látinn sofa? Er þá ekki Pétur einn þessa nótt? Er vakað
yfir íionum? Er lmgsað um liann? Er þá æðri máttur til en-
illmeuska Ileródesar og liermenska Rómverjanna? Er sá mátt-
ur góður? Er Guð til?
Eftir því sem jeg ies þessa sögu, þá vekur hún þessa sömu
spurningu upp í liuga manns, með þessu þrennu mismunandi
móti. Og við höfum öll heyrt, hvernig sá, sem söguna ritar,
svarar henni. Ilann svarar henni með því að benda á hinn
einkennilega atburð, er Pétur var leystur úr dýflissunni.
Ef eg hefði mátt til þess að horfa inn í hugskot yðar,
álieyrenda minna, þá mundi mér þykja fróðlegt, að telja þá
saman, sem hugsuðu eitthvað á þessa leið: „Nú hefir prestur-
inn iiætt sér út á hálan ís, að draga upp þessar spurningar,
ef hann skyldi ætla sér að svara þeim með þessu, sem: haniu