Morgunn - 01.12.1926, Qupperneq 68

178
MORGUNN
Mér er mjög erfitt og helzt ómögulegt að lýsa því. Get ekki
sagt, að eg sjái vini mína né heyri; en eg veit af þeim í áður-
nefndri átt, líkt og eg veit af lifandi manni á sérstölcum stað;
og eg finn eins og straum af elsku þeirra leggja til mín og
gagntaka mig. Eg finn hvað þeim þykir vænt um, ef mér tekst
að stíga eitthvert spor í dygða-áttina, og aftur á móti, að þeim
þykir fyrir, þegar mér yfirsést og eg hrasa. Þegar mér rennur
1 skap og rétt er að því komið, að eg lireyti úr mér ónotum við
einhvern mann, eða þegar mér bregðast einliverjar góðar vonir
og verk mín mishepnast, eða mér líður eitthvað illa á sálunni,
þá er það óbrigðult, að leggi eg augun aftur og liugsi til vin-
anna minna látnu, þá færist yfir mig friður og ró, og eg finn.
svo glögt, að íriðarblærinn kemur æfinlega úr þessari söinu
átt, suðvestrinu.
Það er nú komið á 9. ár, síðan eg varð fyrir þeirri átak-
anlegu sorg að missa son minn, 23 ára, af slysförum. Sá missir
varð mér svo þungbær, að það stóð á tæpu, að eg afbæri hann.
Fanst fyrstu stundirnar eftir slysið, að eg myndi ekki halda
lífi. Stuttu eftir þennan ógleymanlega atburð tók eg eftir því,.
að samband lá milli inín og hans, á þennan hátt, sem eg hefi
lýst, og hefir það haldist síðan. Eg var búinn að missa 2 konur,.
föður, bróður og hörn og íleiri vini, áður en eg misti þennan
son minn, og hefir mér virzt eins og þeir allir, stundum í ein-
um hóp, hafi beitt sínum blessunarríku áhrifum til mín. Nú
síðustu árin hefir föður míns gætt mest; var þó samkomulag
okkar ekki nærri því eins ástúðlegt og óskandi hefði verið.
Ilann agaði mig strangt, en elskaði þó heitt á æskuskeiðinu.
Ilvorum okkar sem liað var að kenna, þá var þaS því miður
svo, að eg bar eldci gæfu til að vera honum til sannrar gleði
og ánægju. Nú er svo komið, að eg lilakka mest til að firina
hann af öllum. Einkum er það nýlega, sem' eg hefi telcið eft-
ir þessu.
Yfirleitt mun aðstreymið sízt kraftmeira nú en það var
um tímabil áður. Þegar eg tók fyrst eftir því, hugsaði eg sem
svo, að sjálfsagt væri að njóta þessarar sælu í sem fylstum
mæli, og gerði það líka; en vera má að óhóf geti farið fram í’