Morgunn - 01.12.1926, Side 87

MORGUNN
197
gert sem barn, þegar gröftur var í augunum af kirtlaveikL
En hún gat ekki hreyft hendurnar neitt. Þá heyrir hún
fyrir framan sig suð eins og í rafmagnsvél, sem hún hafði
kynst á spítalanum. Eftir dálitla stund finnur hún að dúskar
af vélinni Ieika um allan líkamann, en mest um hálsinn
og handleggina. Þetta stendur dálitla stund. Hún finnur
sárt stingina af rafmagninu. Eftir dálitla stund getur hún
opnað augun og finnur þá enn áhrifin. Varð þá eins og
hálfringluð dálitla stund.
Upp frá þessu gat hún klæðst, var nokkuð máttfarin
fyrst, en heilsan og þróttur komu smámsaman.
Sjónin kom að fullu, eins og áður er sagt og hún
hefir verið við góða heilsu síðan og gengur að allri vinnu.
Kvöl í hné, sem lœknast i bráöina.
Ég hefi í undanfarin 16 ár þjáðst af kvöl í hægra
hnénu, og hefi látið marga lækna skoða það. Þeir álitu
flestir, að það væri liðagigt, en sumir þó vatn í liðnum.
Meðöl fékk ég aldrei nema sterkan joðáburð, og skánaði
verkurinn undan því í bráðina, en tók sig jafnótt upp aftur.
Oft varð ég að ganga haltur, og styðjast við staf. Þetta
ágerist ár frá ári. Það verður styttra á milli kvalakastanna,
og í júlí í fyrra, 1925, varð það með versta móti. Ég reyni
joðáburðinn, en ekkert lætur undan honum. Sýndi ég þá
Jónasi Rafnar lækni hnéð, og áleit hann helzt, að það mundi
vera beinvöxtur í hnéliðnuin. Enda kom það í ljós við
mælingu, sem ég gerði sjálfur, að hægra hnéð var 13 mm.
gildara en vinstra hnéð. Læknirinn sagði mér, að ég þyrfti
að láta taka mynd af hnénu við Röntgensgeisla, svo með
vissu yrði séð, af hverju þetta stafaði, og hægt væri að
ráðleggja viðeigandi meðöl. Röntgensáhöldin við spítalann
hér voru þá í ólagi, svo ekki var þá annars kostur en að
fara til Reykjavíkur. En i bráðina lét hann mig hafa deyfandi
skamta, svo ég gæti sofið, því kvalirnar voru æfinlega verstar
á nóttunni, og héldu fyrir mér vöku. Ég var ráðinn í að fara
suður, en þurfti að bíða nokkura daga eftir skipsferð.