Morgunn - 01.12.1926, Qupperneq 91

MORGUNN
201'
Veikindi i fœti.
Vorið 1924 var ég á ferðalagi á Austurlandi og kom að
Stakkahlíð í Loðmundarfirði. Bjó þar vinafólk mitt og gisti
ég þar næturlangt. Er þar unglingsstúlka á heimilinu, er Eva
heitir Hjálmarsdóttir, gáfuð og vel skáldmælt. Hefir hún
um mörg ár þjáðst af krampaveiki, Iegið i rúminu og hef-
ir oft haft slæma líðan. Ég átti tal við hana og spurði
hún mig meðal annars um lækningar þær, er stæðu í
sambandi við stúlkuna í Öxnafelli. Hafði ég ýmislegt
heyrt um þær talað, þekti samt lítið til þeirra, að minsta
kosti ekkert af eigin reynd og var lítið trúaður á þær.
Heyrði ég strax á Evu, að hún bjóst við því, að Öxna-
fellslæknirinn myndi vera sá eini læknir, sem gæti læknað
sig; margra lækna hafði verið leitað, en ráð þeirra allra
reynst árangurslaus. Vildi ég ekki veikja þessa trú henn-
ar, því að ég áleit sjálfur, að til þess að Öxnafellslækn-
ingar gætu borið árangur, þá þyrfti sjúklingurinn að vera
sterktrúaður á þær fyrirfram. Biður nú Eva mig þess, að
finna fyrir sig stúlkuna í Öxnafelli, þegar ég komi heim
til Akureyrar. Lofa ég henni þessu.
Eftir að ég kom heim, hafði ég ýmsu að sinna og
gaf mér ekki tíma til að reka erindi Evu. En þegar komið
er nokkuð fram í ágústmánuð, þá ræð ég það af að efna
loforð mitt, og fæ ég Pál Árdal, skáld, til að skreppa með
mér inn í Öxnafell, því að hann var gagnkunnugur fólkinu
þar, en ég ókunnugur.
Fórum við að heiman nokkru fyrir hádegi, fórum hægt
yfir, slóruðum á leiðinni, komum í Öxnafell eitthvað kl. 4
—5 e. m. Var okkur tekið þar hið bezta, gerðum boð
fyrir Margréti og fórum að skrafa við hana. Var hún fá-
lát við mig fyrst, en ekki leið á löngu þar til ég hafði
unnið traust hennar. Sagði ég henni erindi mitt, og lof-
aði hún að biðja Friðrik að heimsækja Evu og reyna að
lækna hana.
En nú verð ég að vikja að öðru efnL Þegar ég kem