Andvari - 01.01.2009, Síða 9

ANDVARI
FRÁ RITSTJÓRA
7
Ungur Islendingur á mótmœlafundi á Austurvelli eftir bankahrun haustiö 2008.
Ljósmynd: Sigurður Bogi Sœvarsson.
sé með lagakrókum að sýna fram á að menn hafi ekki brotið lög í einstökum
tilvikum. En hér vaknar í huga manns hin gamla skilgreining Vilmundar
Gylfasonar: „Löglegt en siðlaust.“ Mun hið litla kunningjasamfélag, þéttofið
alls konar venslum og hagsmunaþráðum, þola að horfa fast í spegilinn, eða
verður kannski reynt að sópa óþægilegum staðreyndum undir teppið? Það er
ekki ástæðulaust að svo sé spurt. Ymsir valdamiklir aðilar eiga víst nokkuð
undir því að ekki komi öll kurl til grafar. Utrásarvíkingar og bankastjórnend-
ur sem mesta sök bera hafa haldið sig fjarri og sagt er að þeir feli auð sinn í
útlendum skattaskjólum.
Það var ekki liðið langt frá hruninu þegar ýmsir, ekki síst kirkjunnar menn,
fóru að tala um nauðsyn fyrirgefningar. Sjálfsagt er að sýna mannúð og fyr-
irgefa þeim sem hafa brotið af sér við samfélagið. En ekki fyrr en þeir hafa
játað brot sín og tekið út refsingu. An þess er fyrirgefningin marklaus og í raun
er þá verið að samþykkja athæfi sem ekki er hægt að verja og siðspillir þeim
sem það gera. Hins vegar þurfum við líka að líta i eigin barm. Eftir hrunið
beindist mikil vandlæting að forseta íslands, Ólafi Ragnari Grímssyni, sem
mært hafði útrásarvíkinga meðan veldi þeirra var sem mest. Raunar er leitt í
ljós í nýrri bók, Sögu afforseta eftir Guðjón Friðriksson, að hann gerði meira
en það, beitti embættinu beinlínis til að greiða götu þessara viðskiptajöfra.