Tímarit Máls og menningar - 01.10.1968, Qupperneq 57

Tveir kaflar ár sjálfsœvisögu
fannst ég sofna andartak og sjá daufa dagrenningu og ljósrauðan bjarma
af sólaruppkomu yfir víðáttumiklu, tæru hafi.
„Ef þú heldur skelinni við eyrað,“ sagði Tsjerpúnov og mér heyrðist
hann vera langt í burtu, „heyrir þú hrimhljóð, ég get ekki sagt þér hvernig
á því stendur, enginn veit það, það er dularfullt. Allt, sem mannleg greind
getur ekki skilið, er dularfullt.“
Stúlkan tók af sér hattinn og lét hann í kjöltu sína.
„Reyndu það,“ sagði Tsjerpúnov.
Eg lagði skelina við eyrað og heyrði lágt suð eins og brimhljóð í miklum
fjarska. Stúlkan rétti frain höndina:
„Lofaðu mér að reyna, það er langt síðan ég hef hlustað.“
Ég fékk henni skelina, hún hélt henni við eyrað og brosti hálfopnum munni
svo að litlar og hvítar, votar tennur hennar sáust.
„Ert þú ekki að fara til Kirsjheim, Masja?“ spurði Tsjerpúnov.
„Ég hætti við það, mér leiðist að fara þangað ein. Mér þykir fyrir að
hafa truflað ykkur,“ sagði hún og fór.
„Jæja, þá, við skulum halda áfram samtali okkar, ungi maður, sérðu
svörtu kassana þarna í horninu? Réttu mér þann efsta en farðu varlega
með hann.“
Ég sótti efsta kassann og setti á borðið fyrir framan hann, hann var mjög
léttur. Tsjerpúnov lyfti lokinu varlega, ég horfði yfir öxl hans og undrað-
ist það sem ég sá. Á svörtu silkifóðrinu í kassanum lá feiknastórt svart
fiðrildi, það var stærra en lauf á hlyni og glitraði í öllum regnbogans litum.
„Þú átt ekki að horfa svona á það,“ sagði Tsjerpúnov gremjulega, „svona
áttu að horfa á það.“
Hann tók utan um höfuðið á mér og sneri því ýmist til hægri eða vinstri.
Þá sá ég hvernig vængirnir á fiðrildinu leiftruðu og skiptu um lit, urðu
ýmist hvítir, gylltir, rauðir eða bláir, eins og fiðrildið væri að brenna í
töfraeldi sem þó tækist ekki að eyða því.
„Þetta er ákaflega sjaldgæft fiðrildi, það er frá Borneo,“ sagði Tsjerpúnov
hreykinn og lokaði kassanum.
Síðan sýndi hann mér hnattlíkan af stjörnum, nokkur gömul landabréf
með teiknum hinna fjögurra vinda og nokkra uppstoppaða kólíbrífugla með
nef sem voru eins löng og nafar.
„Jæja, þetta er nú nóg í dag, þú ert þreyttur, komdu aftur á sunnudaginn
kemur, ef þú vilt.“
„Eruð þér alltaf heima?“
151