Tímarit Máls og menningar - 01.05.1973, Page 21

Bréf
framan við eyrað á mér. Hnúskur á ristinni. Sárindi í hálsinum. Eitill undir
kjálkabarðinu. Besefinn óvenjulega rauður að framan. Eymsli undir síðunni.
Eg tek í nefið, til þess að fresta skelfingunni þar til eg vakna næst. Venju-
lega tek eg þó ekki í nefið fyr en kl. 8). Eg gleymdi að geta þess, að á liverj-
um morgni á elleftu stund fæ eg soðið vatn og brauð. Þú ættir að hætta við
kaffið. Kaffi orsakar hj artabilun og krabba í maga.
Nú bý eg yfir stórkostlegum pólitískum plönum. En hvað hefir það upp á
sig? Eg er eini maðurinn á landinu, sem hefir reynt að koma vísindasniði
á vinnubrögð sósíalista. En þeir eru svo úttroðnir af „heilbrigðri skynsemi“,
svo blindaðir af borgaralegri smásmygli, að það er ókleift að koma nokkrum
geníölum eða vísindalegum þanka inn í höfuðið á þeim. Maður, sem hefir
setið sex ár við fætur Björns M. Ólsens og hlustað á sex fyrirlestra hjá Annie
Besant og séð hana þeytast út um alt Bretaveldi, til þess að boða fólki fagn-
aðarerindið - hann hlýtur að hafa fyrirlitningu á athæfi sósíalista hér heima.
Ekkert er gert. Enginn vísindalegur lestur. Engar vísindalegar rannsóknir á
atvinnumálum hér heima. Engir fyrirlestrar. Ekkert blað fyrir sveitamenn.
Ekkert tímarit. Engin stækkun á Alþýðublaðinu. Engin alþýðleg fræðibók
inn sósíalismus. Engin eining eða kraftur í félagsskapnum. Enginn áhugi.
Þessir menn þykjast berjast fyrir upprennandi lífsstefnu. Hugsaðu þér áhug-
ann, arnsúginn, sem þessi upprennandi lífsstefna dregur í flugnum. Jafnvel
Ólafur Friðriksson er sokkinn niður í egyfskar konungagrafir í stað þess að
rækj a pólitískar skyldur sínar við flokkinn. Og flokkurinn ber ekki einu sinni
þá virðingu fyrir skyldurækninni, máttarstoð jafnaðarríkisins, að hann reyni
til að fá Ólaf til að standa í stöðu sinni. Annars þýðir mér ekkert að tala mn
þetta. Þeir fara sínu fram, mannkindurnar og bíða svo alls staðar ósigur
við næstu kosningar. Svo afsaka þeir sig með því, að þeim liggi ekkert á. Þeir
hafi eilífðirnar fyrir sér. En skyldi „öreigunum“, sem þeir þykjast vera að
berjast fyrir, finnast, að þeir hafi úthald til að svelta i margar eilífðir?
Um daginn fór eg vestur í Önundarfjörð með Vilmundi. Við fórum fót-
gangandi yfir ofurhátt fjall snævi þakið. Hiti var á, og snjóflóðin dundu alt
í kringum okkur. Ef þú vissir, hvað það er að vera staddur í lifshættu! A
leiðinni töluðum við mn Bensa Þór, skifting atómanna og ultrafj ólubláu
geislana. Þú skilur þetta ekki. Á Flateyri vorum við nótt og sögðum drauga-
sögur. Um kvöldið heimsóktmn við systur Páls Torfasonar. Þær búa á Sól-
bakka. Sá bær stendur í grænni fjallshlíð skamt fyrir ofan Flateyri. Ónnur
þeirra systra, Ástríður að nafni, er höfðinglegasta kona, sem eg hefi nokk-
umtíma séð. Hún hefir aldrei verið við karlmann kend. Hún sagði okkur
11