Tímarit Máls og menningar - 01.05.1973, Blaðsíða 50

Tímarit Máls og menningar
sjá þaö nú. Síðar á ævinni afsakaði hún taktleysi nautgripanna með þvi að
þeir væru íslendingar og enginn þarlendur getur gengið í takt - nema í
hæstalagi við sjálfan sig.
í flokknum voru tvær kýr, alsystur, og einn kálfur (sonur þeirra, sagði
hún bróður sínum). Hann var versta skepna. Át viskastykki af snúrum og
bleika náttkjóla. Hafði auk þess reynt að bíta hausinn af Gumma og hnubba
hann til ólífis í leyfisleysi. Það sem verra var: nautið unga hafði enga þjóð-
félagslega samvizku. Það tók ekki tillit til óska Gumma um síestur úti á
túnum eftir erfið skopp, þegar Gummi reyndi að skella því á hrygginn svo
hægt væri að hjúfra sig alminlega uppað. Yfirleitt neitaði nautið að leggjast
og þótt það legðist var að því lítið gagn. Þetta urðu aldrei annað en afkára-
legar og óaðgengilegar stellingar svo síestur Gumma í faðmi leikfélagans
fóru útum þúfur. Leikfélaginn hét ekki neitt. Ekki hafði þótt taka því að
klína á hann nafni þar sem hann yrði drepinn og étinn undreins og hann
hefði aldur og þroska til. Kannski var það þessvegna að stúlkan fyrirgaf
léttlyndishopp hans útí buskann og aðrar misgjörðir.
Þetta var fágætur morgunn að sinni því enginn vindur lék lausum hala í
blágresi og stráum og hún taldi sig vaknaða þótt langt væri til hádegis. Já
hún yrði bráðum ellefu og allir fengju pönnukökur með þykkari rjóma en
völ var á annars staðar. Rétt áður en haustaði. Síðan kæmu krækiber og blá-
ber kannski.
Að þeim loknum færu þau suður: hún, mamma og Gumrni. Hún vissi
fyrirfram hvernig allt yrði breytt - en aðeins í fyrstu - og sæti í sama far-
inu þegar frá liði. Hún mundi samkvæmt venju herja Gumma, þegar önnur
verkefni þraut, rífa í hárið á honum og slá hann utanundir í mestu grimmd-
arköstunum án þess hann hefði nokkuð gert af sér annað en vera til. Yfir-
leitt tókst ekki að fá hann til að æpa. Það var ekki nema með mestu vand-
virkni í pyntingum að hægt var að framkalla hjá honum tilætluð hljóð.
En vel mátti hún vita, að eftir nokkur ár yrði hann farinn að ráða við hana.
Og þá dygði lítið að biðjast vægðar, ef hún þekkti hann rétt. Samt hafði
hann sál; gat að minnsta kosti orðið hræddur. Til dæmis við yfirnáttúrlega
hluti einsog sáust stundum í myndablöðum. Af því tilefni hafði hann skælt
utaní mömmu en hún orðið blóðill og sagt honum að láta ekki svona útaf
engu krakkaskratti. Þá hafði hún, systir hans og helzti óvildarmaður í líf-
inu, tekið hann í fangið, svona stóran og þungan einsog vænt hrútlamb í
september, huggað kyrfilega úr honum angistina með kossum og klappi og
útskýrt, að það sem væri í blöðum, væri alls ekki til nema í blöðum, og sízt af
40