Tímarit Máls og menningar - 01.05.1973, Blaðsíða 51

Æskulausir rjómadagar
öllu lengst uppí sveit. Þegar hún gaf honum rúsínu sem henni hafffi vericí
gefin, hætti veslingurinn alveg að hrína, og þá fór hún strax að klípa hann.
Hin mikla móðir skarst í leikinn og huggaði í það skiptið. Hún skildi aðeins
þær kvalir sem hljótast af klípingum.
Kílómetrarnir meðfram hlíðunum voru á enda og bithagarnir opnuðust.
Þessar hlíðar voru fornir sjávarhamrar, sögðu kallarnir, og hún vissi, að
svo mundi vera. Stimdum ímyndaði hún sér, að svo væri enn, og hún að
reka sækýr á hafsbotni skammt undan strönd íslands.
Þegar hún hafði kvatt nautgripahjörðina með virktum, lagði hún lykkju
á leið sína til að heilsa uppá foss í grenndinni. Hún ræddi við hann um
stund og hugleiddi einnig útsýnið: hraunið gráa sem hafði níu líf og grænk-
aði í rigningu - og dalinn sem áin hafði innréttað sérstaklega á endalausu
ferðalagi ofanaf heiði og út í sjó.
Hún hélt áfram.
Þegar hún var komin rétt framfyrir Löngugnípu, sá hún kind í óvenju-
legum stellíngum ofarlega í brekkunni. Hún lá á bakinu og lappirnar fjórar
blöktu ódöngulega einsog þvottur á snúru í golunni sem var nýkomin
á stjá. Kúasmalinn varð skíthræddur en gekk þó nær og sá tvö lömb liggja
makindalega skammt frá þessari sérvitru kind og jórtruðu bæði, grunlaus
með öllu. Þetta hlaut að vera afvelta skepna, gat annað verið, og gaf frá
sér ömurleg hljóð. Kúasmalanum brá þegar lömbin styggðust og þorði ekki
nær kindinni til að koma henni á réttan kjöl, heldur hljóp dauðskelkaður
heim á bæ, volandi, og sagði, að það væri kind fyrir vestan Löngugnípu og
tvö lömb. Heimafólki þóttu það lílil tíðindi. En þegar þessi huglausi kúasmali
gat stunið upp úr sér orðinu „afvelta“ var brugðið við, ekkert skjótt svosem,
en spurt nánar út í allar kringumstæður. Svo fóru þrír vestreftir á bílnum og
tóku með sér byssu. Kúasmalinn hætti að vola og sagðist aldrei ætla aftur
með beljudjöflana. Því var ekki ansað. Honum var gefin appelsína sem
hann laumaðist með uppá gamla bæ og trónaði þar um stund í löngu gras-
inu og át.
Þaðan sá hann þegar þeir komu aftur með dauða kind og tvö lömb.
Þeir sögðu hún hefði hrapað í klettunum. Afkvæmin tvö voru umsvifalaust
ættleidd og gerð að systkinum Lúfu og Stúfu, en ekki gefið nafn því að stutt
var til hausts.
Þegar þessi dagur var liðinn dró hún gluggatj öldin frá myrkrinu úti
gagngert til að sjá sig í rúðunni. Hún var í skítugum náttserk, lág í loftinu
og alvarleg í framan. I fjarska mótaði fyrir fjalli sem hún þekkti aðeins í
41