Tímarit Máls og menningar - 01.05.1973, Qupperneq 70

Tímarit Máls og menningar
minnisstæÖ. Þegar ég seint um kvöldið kom til vinnu, benti deildarhjúkrun-
arkonan mér á mann, sofandi í einu rúmanna og sagði: - Hann Valdi hérna
er húinn að fá sprautu. Ég vona hann sofi frammundir morgun, en ef þú
skyldir lenda í vandræðmn, þá blessaður hringdu á læknastúdentinn sem er
á vakt. Þú ræður ekkert við hann einn, verði hann eins vondur og hann hefur
verið í dag. Svo er nú líka hjúkrunarkona á vaktinni sem lítur inn til þín
öðru hverju. Góða nótt. — Seinna frétti ég að sjúklingur þessi var kallaður
Valdi vondi. — Og vakan hófst. — Ætli klukkan hafi ekki verið eitthvað í
kringum þrjú þegar Valdi vondi reis upp af svefnmókinu og ég gekk mig til
hans. Hann hvessti á mig svefndrukkin augu og sagði: — Þú ert nýr djöfull,
þig ætla ég að drepa. Síðan upphófust áflogin. Ég reyndi að komast inn í
bítibúrið og hringja bjöllunni, en búrinu hafði ég læst og komst ekki þang-
að. Og engin kom hjúkrunarkonan. Loksins tókst mér að koma óðum mann-
inum í rúmið sitt með þvi að beita hann öllum þeim fantabrögðum sem ég
kunni. Hann var ekki hávær og ég hélt honum eins og í skrúfstykki. Slepptu
mér helvítið þitt, sagði hann, þú meiðir mig. Ég sagði: Þú lætur svo illa
Valdi minn, ég þori ekki að sleppa þér. Það er óþarfi að halda mér, sagði
hann, ég skal vera rólegur. Og ég sleppti honum, en þorði ekki að yfirgefa
hann. Og við lágum hlið við hlið í rúminu hans allgóða stund og þögðum.
Loks sneri hann sér frá mér og fór að gráta í hljóði. Ég strauk honum yfir
vangann og spurði hvort honum liði illa. Þá sneri hann sér að mér, hjúfraði
sig eins og barn að mér og sagði: - Þetta eru svoddan andskotans hölv-
uð helvítis kvikindi. Það á að drepa mig með sprautum. 0 ætli það,
sagði ég.
Heldurðu ég sé vitlaus, spurði hann. Neinei, sagði ég, þú ert bara veikur.
Það er enginn sem vill gera þér illt. Hann þagði og reyndi að kæfa niðri í
sér grátinn. Kastið var liðið hjá í þetta sinn. En oft varð að gefa þessum
óhamingjusama manni róandi lyf. Nema, eftir þessa fyrstu nótt mína sem
vökumanns, kom það aldrei fyrir, að við Valdi ættumst illt við. Hins vegar
skeði það oft og iðulega, þegar ég átti í erfiðleikum við balstýrugan sjúk-
ling, að vinur minn var þar allt í einu kominn til að hjálpa mér, og þá rauk
í hann ofsinn svo ég átti fullt í fangi með að sefa hann þannig að elcki hlytist
illt af. - Hann var alveg eins og óður köttur, og hann var lífvörður minn um
langan tíma. - Smám saman tók þessum ofstopaköstum að linna og honum
var leyft að fara út á gönguför með hjúkrunarmanninum, seinna einum sér,
og hann imdi hag sínum hið bezta.
Annars ætla ég ekki að halda áfram Kleppssögu minni. Til þess þyrfti ég
60