Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Blaðsíða 63

Óskar Árni Óskarsson
Bergstaðastrætið
- út glötubu handriti bernskunnar
1950
Það hlýtur að hafa byrjað með öskri. Svo er eins og snjói. Endalaus-
ar hvítar flygsur svífa um loftið og smám saman nema augun blæ-
brigði birtunnar og litirnir koma í ljós, einn af öðrum.
1951
Augun fylgja sólargeislanum á veggnum, flöktandi skuggunum á
kvöldin og andlitum sem koma nær og nær. Og einn daginn stendur
þú sigri hrósandi á miðju stofugólfinu með hendurnar hátt uppí
loftið og finnur hvernig jörðin snýst undir fótum þínum, hraðar og
hraðar eins og boltinn sem fáum vikum síðar rúllar eftir gólfinu og
skoppar niður brattan stigann.
1952
Það var engin leið að vekja hana. Eg hafði reynt allt. Með þungan
hamarinn skreið ég uppí rúmið og horfði ráðþrota á sofandi andlit-
ið, áður en hamarinn skall á enninu, svo fast að mamma lét ekki sjá
sig fyrir utan hússins dyr dögum saman.
1953
Ein og svo önnur, hundrað, milljón stjörnur. Eg gat næstum snert
þær. Gluggatjöldin segl sem ber við himininn, rúmið skip sem vagg-
ar á öldunum með stjörnur næturinnar að leiðarljósi. Stöku hljóð
53