Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Side 64

Tímarit Mdls og menningar
berast úr fjarska; bak við lokuð augu legg ég af stað útá dimmblátt
dularfullt haf.
1954
Eg þrýsti andlitinu að rúðunni. Það er kvöld og einungis vindurinn
á ferli í skuggsýnum görðunum. Niðrí portinu sveiflast róla til og
frá, það marrar í keðjunni og útí myrkrinu vefst svartur trefill fastar
um snúrustaur. Eg hrekk í kút. Allt í einu finnst mér eins og einhver
sé að horfa á mig milli flöktandi trjánna, ég stend eins og dáleiddur
og þori ekki að hreyfa mig frá glugganum fyrr en hurðin opnast
hljóðlega að baki mér og mamma kveikir ljósið.
1955
Eg hleyp beint af augum. Peysan flækist í gaddavírsgirðingunni og
ég get ekki losað mig. Eg sé strákana koma, heilan hóp með spýtur á
lofti og steina sem þeir kreista í lófunum svo hnúarnir hvítna og
munnvatnið frussast útúr þeim í allar áttir. Og um leið og myrkrið
hvolfist yfir mig finn ég volga strauma renna niður fótleggina. Þegar
ég ranka við mér hangi ég enn fastur í girðingunni. Það er kallað á
mig í kvöldmatinn. Strákarnir eru á bak og burt.
1956
Blóðugur hnefi gegnum eldhúsrúðu. Snögglega er kvöldkyrrðin rof-
in. Einhver hefur hringt á lögregluna. Háværar raddir berast innan
úr húsinu og eftir nokkurt þjark er kona studd niður tröppurnar og
útí bíl. Það er farið að dimma og eftir engu að bíða. Og brátt tínast
forvitnir vegfarendur heim. En þó allt sé orðið hljótt heldur gler-
brotunum áfram að rigna, aftur og aftur kemur hnefinn gegnum
rúðuna, glerbrotunum rignir og gata bernskunnar litast rauð.
54