Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Síða 76

Tímarit Máls og menningar
Að bráðna saman í sólinni (88)
Þegar aðskilnaðurinn er yfirvofandi gerir hún sig að fugli sem lifir, nær-
ist og býr á líkama hans, og hún spyr: „Hvað verður þá?“ (53)
Eg sem er fugl og
hárið á þér er hreiður fyrir kollinn
hendurnar greinar fyrir fótinn að stand’á
tennurnar korn fyrir tunguna að sleikja
tærnar maðkar fyrir gogginn að kropp’í
Þú ert vængjunum himinn. Himinlaus staðfugl. Það verður Alda. (53)
Hann er samastaðurinn sem hún hefur misst: „Fyrir þremur árum varstu
heimilisfang mitt“ (103), segir Alda í einu ljóðanna. Og það er hann sem
rýfur symbíósuna. Við það hættir hann að vera „þú“ (57), í órjúfanlegu
sambandi við hana, og verður að karlmanninum „hann“ (57), ópersónu-
legur og einn af mörgum í samfélaginu. Eftir að hann hefur kvatt hana í
síðasta sinn talar hún til hans í hljóði:
Þú. Þessi þú sem ert kannski orðinn hann. Héðan í frá þriðja persóna. Þá
yrðum við ekki við. Eg og ekki þú. Bara ég. Ekki þú heldur hann. (57)
Þennan mann sem er að verða að þriðju persónu særir hún og þrábiður:
Skilurðu ekki neitt? Við erum eina fólkið sem passar saman. Ætlarðu að
láta okkur eldast og deyja hvort í sínu horni? Ætlarðu að taka þig frá mér?
Ætlarðu að taka okkur frá okkur? (74-75)
Aðskilnaðinn við Anton og þrána eftir honum tengir hún hvað eftir
annað tíma og stað:
Á sama landinu. Síðan í vor. Til hvers? Til þess að sjást aldrei? Til þess að
anda ekki saman. Eg anda ennþá í eins manns hljóði. Þegar samræmdur
andardráttur er allt og sumt sem eitt líf ætti að færa mér. (102)
Tilgangurinn með því að vera á sama stað er sem sagt að vera saman.
Slíkan stað á hún sér raunar vísan, en það er grafreiturinn, þar sem fjöl-
skylda hennar er saman komin:
Mér er það alltaf huggun harmi gegn. . . að trítla um Gamla kirkjugarðinn.
Hér er ég nefnilega svo stálheppin að eiga vísan stað hvenær sem mér þókn-
ast (13-14).

66