Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Qupperneq 78

Tímarit Máls og menningar
(18) til að óska henni til hamingju með afmælið. Hún ætlar að hneigja sig
„samkvæmt uppskrift æskunnar" (18) en bregður þess í stað fæti fyrir sjálfa
sig og dettur. Þessi mynd af falli eða henni að sökkva kemur oftar fyrir og
alltaf er það hann sem er valdur að því. „Líktog ég stráféllu kjósendur og
greiddu þér atkvæði hver um annan þveran“ (108) segir á einum stað, þar
sem valdið er tengt því lóðrétta og um leið sýnt hliðstætt hlutverk Antons/
karlmannsins í ást og pólitík. Og aðskilnaðinum við hann lýsir hún með
drekkingarmynd:
Þú bast við mig stein
mér til drekkingar
I þyngdarleysinu
Sekk ég einsog ekkert. Niðrí geiminn
Blúbb blúbb. Loftbólur. A yfirborði himins. (71)
I annað skipti í kirkjugarðinum liggja þau á leiði móður hennar, saman
undir sjali hennar, hulin fyrir umheiminum:
Við bjuggum til engla svo vængirnir snertust í snjónum. Á frátekna staðnum
fyrir mig fórst þú í farveginn á braut umhverfis. Ullarsjal Öldu ívarsen hylur
okkur í frosti á hennar eigin leiði. Norðurljós eru græn, í bleikum römmum
sem sveigjast okkur til dýrðar. Aðalstjörnur tvær í andliti þínu yfir mér og
stjörnur himins þar fyrir ofan útibú augna þinna.
Þetta er leiðið hennar mömmu segi ég við þig. . . og þú tekur mig ljón-
sterkur upp og heldur á mér svo ég megi nálgast festinguna ennþá meir.
(48-49)
Þetta er dauðamynd en jafnframt lífs. Hann er fyrir ofan hana og hún
lítur upp til hans, horfir í augu hans. Á táknrænan hátt lyftir hann henni úr
láréttri stöðu af sjálfu leiði móðurinnar (frá líkama hennar og frá dauðum),
heldur henni uppi og gefur henni hlutdeild í himninum. „Höfuð mitt er
hamingjusamt. Herðar þínar bera það uppi“ (50), segir hún síðar á öðrum
stað.
Svipaða mynd má sjá í lýsingunni á dansi þeirra í Selinu:
Hann tekur í höndina á mér og við dönsum undir söngnum Við gengum
tvö.
Einn tveir.
Eg sem dansa varla.
68