Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Side 84

Tímarit Máls og menningar
Klípur viðbjóðslega. Fyrir framan Oldu. Það má ekki. Hvernig geturðu
fengið þetta af þér, þegar ég er líka. Þú sem neitar mér um snertingu. Ekki
gera þetta. Hlífðu mér. Eg get ekki verið hér. Mér er illt. Leigubíllinn stopp-
ar fyrir mig á Hringbrautinni svo ég geti ælt. Ég skríð upp tröppurnar heima
hjá mér. Alma mín. Kondu. Alma. Systir mín góð. Hjálpaðu mér. Eg get
ekki lifað. (81-82)
Það er líka á augunum í honum sem hún vill hefna sín. Uti í garði um
haustið sér hún þessi augu fyrir sér í laukunum sem hún er að urða og
finnst þau ofsækja sig:
Litlu laukar. Hvað verða þeir uppkomnir? Þeir verða augun í þér.
Síberíuliljur. Garðurinn minn. Utbíaður í augum. . . .
Þegar Síberíuliljurnar springa út þá slít ég úr þér augun sem ofsækja mig
eitt af öðru í vor. Út með þig auga og augu.
Ég fer í garðinn með skóflu. Sting út glyrnurnar einsog kindaskít. Hendi
þeim og brenni. Heimskulega bláum. . .
Bláu augun í þér léku grænu augun grátt. (86)
Augu Antons eru blá eins og himinninn, hennar græn eins og jörðin og
sjórinn. I augum hans vill hún vera. Þau eru fyrir henni frelsið, öryggið og
samastaðurinn:
Engin augu nema þín eru himinn
og nú er að flögra
hvíla sig á skýi
svífa
Það er hvergi hægt nema í himninum
óhræddur
því hann er endanlegur (49)
Augun hafna henni. Hún fær ekki að vera í þeim. Á táknrænan hátt
reynir hún að uppræta þau, en það tekst ekki vegna þess að þetta eru ekki
aðeins augu Antons, heldur samfélagsins alls.
Það vildu mig allir
Alda sér sig með annarra augum og hún er sífellt að sviðsetja sig. Eftir að
Anton hefur snúið við henni baki horfir hún út um gluggann á kennara-
stofunni og sér barn í Lækjargötu sem hefur misst blöðruna sína.21 Hún
74