Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Síða 92

Tímarit Máls og menningar
mörkum þess að vera viðurkenndur í þjóðfélagi sem skammtar konum
aldur. Alda lætur sér einnig detta í hug að það sé vegna aldursins sem hann
verður henni fráhverfur: „Ertu praktískur í ástinni? Er það aldurinn? Þú
sem veist best að við öldurnar erum aldurslausar?" (87). Eftir afmælið sitt
þarf hún á styrk að halda, og hann sækir hún í náttúruna, fremur en
umhverfið og annað fólk. Eftir gönguna í gjánni er hún „nýorðin þrjá-
tíuogsjö ára ný, ekki gömul“ (31).
I seinna afmælisboðinu á kennarastofunni óskar litli eðlisfræðingurinn
henni „til hamingju með sonarkossi á kinn“ (175):
Hvað ertu gömul Alda mín, spyr hann.
Áttatíuogeins, segi ég.
Það vekur mikinn fögnuð við borðið (175)
Að verða áttræð er hámark þess óhugnaðar sem felst í aldrinum. Þegar
hún býður Antoni heim til sín í hádegisverð sýnir hún honum mynd af sér
sem barni: „A þeirri mynd er öll gleði úr sjö ára andliti. Það er lokað og
myrkt af þjáningu heimsins. Attrætt andlit“ (34).
I vitund Oldu tengist aldur dauða. Á afmælunum sínum hefur hún það
fyrir stafni „að setja rósir á leiðið okkar, buslandi á heilsársbomsum í
haustlitum jarðar" (146). En kvíðinn sem fylgir aldrinum tengist einnig því
að Alda er barnlaus kona að komast úr barneign. Og tíminn er að verða
útrunninn sem hún getur eignast barn/son með Antoni. Við seinni skóla-
setninguna, sjö árum eftir þá fyrri, horfir hún á Anton sem brosir til henn-
ar „einsog ekkert hafi í skorist" (144):
Samt veistu vel að nú er sonur okkar úr sögunni. Þú verður auðvitað að taka
afleiðingum af því að fara frá mér, meðan tíminn var til. (144)
En einnig þar, í þeirri þrá, er hún undirlögð augnaráðinu: „Barnaðu mig
bangsi svo ég fái vagn tilað ýta í bílljósaskímu" (55), hugsar hún þegar hún
sér konur keyrandi barnavagna meðfram sjónum.
A sama hátt og hún telur dagana fram að brottför Antons og einnig þá
sem hann er í burtu, telur hún niður líf sitt undir lok sögunnar. Hún gerir
einsársáætlun, og „í mínu tilfelli,“ segir hún, „þá drep ég mig ekki, heldur
stytti mér aldur“ (174).
I dauðanum ákveður hún sjálf sinn tíma, um leið og hún skýtur hinum
línurétta tíma sagnfræðinnar og stjórnmálanna ref fyrir rass. Hún hefur jól
á vitlausum degi, þ.e.a.s. 21. desember sem var fyrsti dagur þeirra Antons
saman. Búin að leggja á jólaborð fyrir tvo bíður hún eftir „að bjöllurnar
hringi klukkan sex“ svo að hún geti „byrjað á rjúpunum" (187):
82