Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Side 108

Tímarit Máls og menningar
Hann teygði úr fótleggjunum, eins og hann gat; og þótt takmörkuð
væri fannst honum hreyfingin aldrei ætla að taka enda. Hávaðinn
umhverfis hann var nú orðinn slíkur að hann heyrði ekki þegar
sólarnir á skóm hans strukust eftir sendnum jarðveginum; og það var
sem hann hefði glatað síðasta sönnunargagninu fyrir því að hann væri
efnislegur og hefði loks fundið lykilinn að lausninni. Hann varð
skyndilega allur léttari innvortis, líkt og hann hefði hlotið fyrirgefn-
ingu; allt var í himnalagi og hann þurfti bara að láta sig fljóta með.
Hann var upphafinn af þessari hugmynd: honum fannst að hún ein
gæti fært honum kraftinn á ný. Hann lokaði augunum aftur, en nú
voru þau böðuð mildu, hlýju ljósi, rétt eins og á morgni um mitt sumar
þegar sólargeisli þröngvar sér í gegnum gardínur sem maður hefur
ekki nennt að draga frá. Skarkalinn frá borginni umlék hann allan, en
hann gerði ekkert til að koma í veg fyrir það; húðin á enni hans,
kinnum og höku stífnaði í svölum vindgustinum. Hann fann hvernig
hluti af honum sjálfum var þegar tilbúinn að hverfa út í strauminn, að
láta berast af stað með hlutunum, leysast upp í öllu sem er. Hann fann
jafnvel að hann reyndi að átta sig á hvert allt stefndi svo hann gæti
slegist í hópinn, en það gekk illa. Hann var við það að hrista af sér
slenið, þegar mátt dró úr honum aftur, eða slenið klesstist öllu heldur
framan í hann eins og drullusletta. Hann dró aðra höndina með
erfiðismunum upp úr frakkavasanum og strauk henni eftir andlitinu,
eftir hrjúfu og köldu yfirborðinu sem strengdist yfir kinnbeinin, en lá í
fellingum á kinnunum neðanverðum og á hálsinum. Hann kunni illa
við líkama sinn, fannst hann vera gagnslaus, framandi; og hann gerði
sér grein fyrir því að honum yrði ekki óhætt fyrr en þessi óhrjálegi
holdbingur stæði ekki lengur milli hans og heimsins, fyrr en hann væri
búinn að losa sig undan kenjum hans og tiktúrum. Líkami hans reisti
sig upp milli hans og heimsins, og honum fannst hann sitja í skuggan-
um frá honum, líkt og í forsælu undir tré. Samt var eitthvað innra með
honum sem leitaði út; eitthvað efnislaust sem geislaði og skein líkt og
krafturinn þarna uppi sem stafaði geislum sínum um himinhvelfing-
una og kom vindum og vatni á kreik. Ef hann ætlaði þangað varð hann
að losa sig við þennan vanstillta líkama sem sökum þreytu var fastur
við bekkinn í tærri birtu vorsins, og þá gæti hann hafist upp og fundið
þann léttleika sem seiddi hann til sín. En til þess að þessi stirði og
sársaukafulli líkami næði ekki aftur valdi á honum yrði hann að hreyfa
98