Húnavaka - 01.05.1972, Side 46

44
HÚNAVAKA
var minna að elda en venjulega, því að ekki fór einn einasti matar-
diskur fram á farþegarýmið, — blessaðar frúrnar höfðu ekki lyst. Og
nú tókum við eftir einu. Þorri gamli sat hljóður og alvarlegur við
matborðið, hann var hættur að bölva, en það hafði ég ekki vitað fyrr.
„Hvað er nú að þér, hefurðu aldrei lent í veltingi fyrr“ spurði ein-
hver kerknislega. „Ojú“ svaraði gamli maðurinn, „en úr því hann
er svona hérna, hvernig haldið þið þá að hann sé í Kolluálnum."
„Þú ættir nú að kannast við þig hérna“ sagði Pétur „ert nú sama
sem uppalinn í þessu skítaplássi hérna undir jöklinum". Okkur til
mikillar furðu, stóð Þorri á fætur og fór án þess að svara fyrir sig, og
lagðist alklæddur í koju sína. Pétur sagði okkur, að hann hefði rétt
áður komið að honum í eldhúsinu, þar sem hann var að upplýsa
kokkinn um það, hvað jaað gæti orðið sjóvont á þessum slóðum.
„Hann er bara orðinn elliær" sagði einhver, og málið var útrætt.
Svo fórum við Pétur upp á vaktina. Skipstjórinn var í brúnni,
hafði verið þar síðan við fórum, hann var rauðeygur og skeggjaður,
en rólegur og hugsandi og það vissi á illt. Stýrimaðurinn hékk úti í
horni og var eitthvað að fikta við radarinn. Það var ólag á honum,
en stýrimaður þóttist geta lagað hann, en ég minnti hann á, að hann
hefði ekki getað gert við vasaljósið hér á dögunum, það væri ónýtt
síðan. Pétur fékk sér nýja tóbakstölu og tók við stýrinu, sjálfstýr-
ingin var ekki notuð í svona vondu veðri. Ég skorðaði mig út við
glugga og fór að horfa á dekkið, þar sem liver sjórinn á fætur öðrum
valt yfir tunnurnar. En hvað var nú þetta? Ég sá ekki betur en þær
hreyfðust til eftir því sem sjórinn skall á þeim. Ég hafði orð á þessu
og nú störðum við allir þrír á tunnurnar. Jú, það var enginn vafi,
þær rugguðu til í böndunum við hverja veltu, sem skipið tók. Við
höfum sjálfsagt allir hugsað það sama á þessari stundu, færu tunn-
urnar af stað, væru lestarlúgurnar í hættu, og eins og sjólagið var,
yrði ekki við neitt ráðið. „Klaufaleg binding á þessum tunnum"
sagði stýrimaðurinn og gaut illilega til mín augunum. Ég glotti,
vissi að hann var að borga vasaljósið. „Það halda þessu ekkert nema
keðjur“, sagði skipstjórinn.
Tíminn leið og ég leysti Pétur af við stýrið. Hann varð hvíldinni
feginn, fékk sér tölu og fór að horfa á tunnurnar. Ég stýrði næsta
klukkutímann og var fátt talað í brúnni. Þetta var þrælapuð að stýra
í þessum veltiugi, og var ég dauðfeginn, þegar minn tími var liðinn,
og Pétur tók við aftur. Ég spurði skipstjórann hvort ég mætti ekki