Gerðir kirkjuþings - 01.01.1985, Qupperneq 70

63
Kirkjur, sem ekki hafa varðveitt vígsluröð biskupanna eru
líka spurðar, hvort þær geti virt þá röð " sem tákn, en
ekki tryggingu stöðugleika og einingar í kirkjunni" (38. gr.
(undirstrikun vor) og 53. gr).
Tökum vér undir þessa aðgreiningu og lýsum oss fús til að
ræða þær spurningar sem beinast að oss.
Tökum vér undir greinargeróina fyrir vígslunni, merkingu
hennar og fyrirkomulagi (39.-44. gr.) Fögnum vér því að sjá
þar samræmið vió hefó kirkjunnar, einnig þá hefð, sem vér
höfum varðveitt innan vorrar kirkju.
í heildarframsetningu kaflans sjáum vér tjáningu á trú
kirkjunnar á öllum öldum. Virðist oss einnig ljóst, að hefð
vorrar kirkju er í samræmi við þetta almenna álit og lýsum
gleði vorri yfir því. Kenningarleg hefó vor segir fyrir um,
aó fyrst skuli hugaö aó eðli og hlutverki kirkjunnar í
heild, áður en hugað sé að skipulagi hennar. Þjónusta
kirkjunnar er að dómi játningar vorrar hlutverk hennar i
heiminum við að boöa fagnaóarerindiö og útbreióa ríki Guós.
Spurningin um hina vígðu þjónustu er vakin andspænis þessari
yfirgripsmiklu spurningu um þjónustu kirkjunnar í heild.
Litum vér ekki svo á, að vigóur þjónn sé að eðli til að-
greindur frá hópi óvigðra, heldur setji skirnin hin af-
gerandi skil i lifi manna. Staóa hins vigóa þjóns markast
að vorri hyggju fyrst og fremst af þvi hlutverki sem honum
er fært i hendur i vigslunni og felst i þvi að prédika Guðs
orð, útdeila heilögum sakramentum og beita lyklavaldinu á
skriftastóli. Finnst oss gleðilegt aö sjá þessi áherslu-
atriöi áréttuð i Limaskýrslunni.
Athugasemdir vorar snerta fyrst og fremst spurninguna um
hina þriþættu þjónustu og vigsluröó biskupanna. Viljum vér
árétta, aö varðveisla postullegrar hefóar er mikilvægari en
postulleg vigsluröð og postulleg fylgd merkir fyrst og
fremst fylgd i trúmennsku við kenningu postulanna (doctrinal
succession). Þar eð þjónustan i kirkju vorri hefur ætið
verió afhent með vigslu um hendur vigðra manna, litum vér
svo á, aó vér búum aó postullegri vigsluröó, órofinni, þótt
vigsluröð biskupanna hafi rofnað á 16. öld.
Á grundvelli eigin kenningararfs og sömuleiðis i ljósi Lima-
skýrslunnar viljum vér i öóru lagi gera athugasemd vió oróa-
lag 12. gr., þar sem segir, að kirkjan leiti uppi fordæmi á
sviði heilagleika og kærleika i hinum vigóu þjónum. Sé svo,
aó allur Guðs lýóur sé kallaður jafnt til aó útbreiða riki
Guðs, er köllunin til helgunar og kærleika jöfn og engan
veginn bundin við hina vigðu þjónustu. öllu fremur viróist
sagan geyma fjölda vitnisburöa um, að bestu fordæmin á sviöi
heilagleika og kærleika séu úr röðum óvigóra þjóna kirkj-
unnar, karla jafnt sem kvenna.
I þriðja lagi viljum vér minna á einingu orðs og sakramenta.
Hin vigða þjónusta einskorðast ekki við útdeilingu sakra-
mentanna, heldur miöast hún og við prédikun Guðs orós.
Viljum vér þvi árétta, aó orðalag 14. gr. taki til messunnar
i heild, þar sem saman fer samfélag um orö Guðs og borð.