Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.05.2005, Blaðsíða 216

HOMIK. BHABHA
þögn fólksms sem flyst á brott, að því „rmmnlega tómarúmi“ sem opin-
berast þegar T\7rkinn hverfnr frá myndhverfingu þióðmenningar sem er
heimlich. Að snúa aftur að lokum er tyrkneska innflytj andanum eins og
goðsögn, er okkur sagt. „Þetta er efniviður bænanna og þrárinnar ...
ímyndað og gerist því aldrei. Það verður engin endurkoma að lokum.“60
I endurtekinni bendingu efdr bendingu, draumnum sem annan
drejnnir, goðsagnakenndri endurkomu, er það ekki bara mynd endur-
tekningarirmar sem er unheimlich, heldur þrá 'Tyrkjans til að hfa af, nefha,
festa niður - sem bendingin sjálf nefnir ekki. Bendingin sker stöðugt á
víxl og safnast upp, án þess að byggja upp þekkmgu á verkefni eða starfi.
An tungumálsins sem brúar bilið milli þekkingar og athafnar, án áþreif-
anleika félagslegs ferlis, lifir Tyrkinn lífi mfarans, sem vélmenni. Hér er
ekki um að ræða átök mifli herra og þræls heldur einungis efrirflkingu á
flfi og starfi með vélrænni eftiröpun bendinga. Ogegnsæi tungumálsins
getur ekki þýtt eða brotist í gegnum þögn hans og „líkaminn verður ann-
ars hugar í bendingunni“. Bendingin endurtekur og flkaminn snýr nú
aftur, ekki hjúpaður þögn heldur kynlega óþýddur þar sem hann er sagð-
ur úr sæti kynþáttafordóma. Að segja orðið „stelpa“ er að vera graður
hundur, að biðja um kaffi er að mæta kynþáttamismunun.
Imynd líkamans snýr aftur þar sem einungis menjar hans ættu að vera
sem tákn eða bókstafur. Tyrkinn sem hundur er hvorki hægt að skýra ein-
faldlega sem fælni eða ofsjónir, þetta er flóknari hhð á ímyndunarafli
þjóðfélagsins. Tvíbendni þessarar hldngar er ekki hægt að túlka einfald-
lega sem ffávarp kynþáttafordóma/kynjamisréttis þar sem sekt hvíta
mannsins er varpað á svarta manninn, og ótti hans er falinn í líkama hvítu
konunnar sem er tjaldið sem í senn hylur og sýnir fantasíu rasistans. Shk
túlkun hunsar einmitt öxul samsömunarinnar - þrá mamts (hrits) efrir
manni (svörtum) - sem samþykkir þetta orðalag og skapar tortiyggna
„ranghugmynd um tilvísunina“, maðm'-hundur rnætir tungumáli rasist-
ans með eigin annarleika, eigin ffamandleika.
Hinn þögli Annar sem notar bendingar og mál sem bregst, verður það
sem Freud kallar „tilviljunarkenndur hluti af hjörðinni“,61 hinn Okmm-
ugi, en mállaus næn-era hans vekm upp fornan ótta og árásargirni því
hann torveldar leitina að narsissísku ástar-riðfangi sem gerandinn getur
60 Sami, bls. 216.
61 S. Freud, „Group psycholog}7 and the analysis of the ego“, Standard Edition, XtlII,
London: Hogarth Press, 1961, bls. 119.
2I4