Skírnir - 01.01.1960, Blaðsíða 11
Skimir
Fimm ljóð
9
Musterisþökin, myndskreytt og tignarhá,
muldust í grunn, og líkneskin jarðorpin sofa.
Á íslandi blikar blájöklahvelfingin há.
Þár beinist andinn til flugs, þó menn dvelji í kofa.
Sú hvelfing hún stendur æðri Ölymp að tign,
mitt ættland er musteri byggt af guðanna höndum.
f slíkum hásal var þjóðin skírð og varð skyggn
á skriftir og mennt, sem týndist í auðugri löndum.
Og tungunni þjóð mín hélt og hóf sig til vegs,
en horfði’ ei til lofts undir súlnahvelfingum þinum.
Þín tunga er dauð — ég leita ei hennar legs,
hún lifnar ei framar til dáða í tali né línum.
Á fslandi tengist hið eldforna lifandi samtíð,
hið aldna og nútíminn skapa þar dýrlega framtíð.
Aþena:
Þú skrökvar! Ég lifi og líka í sjálfum þér.
Listin deyr ekki, þó marmarinn hrynji og springi.
Fornsálin gríska, sem átti óðal sitt hér,
er alls staðar nálæg á skáldanna göfuga þingi.
Og án hennar jafnvel gat íslenzka þjóðin ei rétt
sinn arftekna hlut gagnvart fortíð, sem vafðist í ljóma.
Hún þurfti minn styrk til að fá af sér farginu létt,
fríðleikur minn gaf tungunni mjúkfagra hljóma.
í Býsanz sá landi þinn glampa af grískri snilld,
á göngum til Rómar barst honum hellensk menning.
Um aldir tók hann af arfi mínum að vild.
Á alhreinni grísku las hann um heilaga þrenning.
Þú manst varla framar ævi og ártíð þess manns,
sem orð þín fékk göfgað af Hómers kynborna máli.
Þó var það, er svartast sýndist um hag ykkar lands,
að Sveinbjörn sló ryðið af tungunnar eggbjarta stáli,
sem hjó loks þinn fjötur.
En hlusta þú ljóshærði sveinn
á hniginna alda nið, sem berst þér að eyrum:
Engin þjóð eða maður á afrek sín einn,
allt, sem nokkurs er vert, er skapað af fleirum.