Skírnir - 01.01.1960, Blaðsíða 175
Skírnir
Samfellan í Guðmundar sögu dýra
173
eins og ráSask í brott, hlaupa í brott, fara í brott. Konum, og
karlmönnum stundum líka, er lýst á svipaðan hátt:
Hann var vœnn maðr ok vinsœll, 1. kap.
Hon var vœn kona ok kunni sér allt vel, 1. kap.
Hon var bœSi vœn ok kurteislig, 5. kap.
kona . . . baéSi vœn ok oflátlig, 9. kap.
vœn kona ok garpr mikill í skapi, 10. kap.
hvártveggja þeira ofláti ok vœn, 12. kap.
Hon var væn kona ok kurteislig, 20. kap.
Hann var kvœntr maSr ok kurteis, 20. kap.
Fleiri orðtök eru og endurtekin eða þau endurspeglast í svip-
uðum orðasamböndum:
Hann var í góSra bónda virSingu, l.kap., 12. kap.
út á strgndinni frá Hjaltadal, 3. kap.; inn á strgnd frá
SvarfaSardal, 4. kap., 7. kap.
Qnundr sagSi líf SumarliSa, 8. kap.; þeir sQgSu áverka viS
Qgmund ok líf, 10. kap.
kallaSi sér mjQk misboSit í þessu, 4. kap.; talSi sér mÍQk
misboSit í vígi Ingimundar, 7. kap.
Sagan öll sýnir greinilegan smekk fyrir biturt háð og hvöss
tilsvör, eins og bæði Finnur Jónsson og P. G. Foote hafa bent
á. Sá síðarnefndi tilfærir „fjölmörg dæmi um stuttar skýr-
ingarsetningar, er byrja á þvíat, setningar, sem oft virðast
fremur vera ritaðar sem háðslegar athugasemdir en raunveru-
legar skýringar“. Einnig ber á kaldranalegri kímni — t. d.
síðustu orð Hrafns (5. kapítula), Tjörva (14. kapítula), hátt-
ur Ingimundar á að lýsa vígi (mœlti at hann biSja skyldi
fyrir Helga prest, 7. kap.), og orðin varS ekki ór viSarverki
eftir fyrirsátina fyrir ögmundi (10. kap.). önnur eftirtektar-
verð dæmi eru svívirðingarnar á hendur Guðmundi, sem eru
tilfærðar hér að framan, og svar hans, háðsyrði Nikulásar
(12. kap.) og Gálms (14. kap.) og bitur orð Þórðar í Laufási
yfir líkum sona sinna: ,Ný slátr er hér at hQndla‘ (18. kap.).
Þá er orðfæri, er sýnir siðferðislega dóma, sjálfum sér sam-
kvæma, stundum beint frá höfundi, og stundum er almanna-
rómur tilfærður:
ok vannsk illa at, 4. kap.