Skírnir - 01.04.1991, Page 96
90
SVEINBJÖRN BEINTEINSSON
SKÍRNIR
Einmitt á þessum árum, upp úr 1930, var uppi Davíðsöld. Allir
kunnu eitthvað eftir Davíð, og ef maður fór á samkomu og verið var
að syngja, þá var það líka eftir Davíð. Hann var einskonar þjóðhetja
eða dýrlingur. En ég var ekki eins niðursokkinn í hann og þessa
gömlu karla. En þetta blandaðist allt saman í einn graut og náttúrulega
gerði ég sjálfur ekki annað í þessu en að setja saman ónýtar vísur. En
það var strax einhver áhugi á því að vera ekki einungis áheyrandi.
Síðan er það eins og með vinnubrögðin, barnið hættir að leika sér
eingöngu og reynir að verða fullgildur maður. Þetta snýst alveg um
það sama, að freista þess að verða nothæfur þátttakandi í öllu saman.
Eg veit ekki hvort það er öðruvísi eða betra að vera skáld nú eða
áður. Það var ekki andúð á þessu beint. Auðvitað átti ekki að liggja
yfir þessu endalaust, það mátti ekki bitna á starfinu eða vinnu-
brögðunum. En það var alltaf nógur tími og ekkert amast við því að
verið væri að lesa í bók eða skrifa þegar ekki var annað að gera. En ég
hef aldrei látið mig það verulega skipta hvað er í tísku á hverjum
tíma, það byrjaði þá strax. Eg þóttist ekkert skyldugur til að draga
lærdóma sérstaklega af Davíð eða Tómasi eða þá Steini. Mér þótti
alveg eins gaman að lesa skáldskap eftir Egil Skallagrímsson, Hallgrím
Pétursson eða Bólu-Hjálmar. Þeir voru jafnnálægir mér. Eiginlega
finnst mér ekki vera neinn ákveðinn tími í skáldskapnum; þetta er
ekki lokaður hringur, hvorki fornöld eða nútíð, ég flæmist innan um
það allt saman og tek það jafngott og gilt. Enginn hlutur verður
góður einungis af því að vera gamall og því síður af því hann er nýr,
þá á eftir að reyna á hann. Eg er ekki bundinn af neinu og vil ekki
vera það. Eg er aðeins bundinn því sem ég get gert sjálfur og það
mótast af hugmyndum og orku hverju sinni. Þetta er auðvitað bæði
illt og gott. Eg get ekki stutt mig við neitt ákveðið tímabil eða stefnu,
ég verð að móta stefnuna mína sjálfur út frá því sem ég þekki og vil
notfæra mér. Þetta gildir bæði um ljóðagerðina sjálfa og eins það mál
sem ég nota í hana.
Auðvitað er umhverfið og tíminn að einhverju leyti mótandi þáttur.
En þegar ég fer að kynnast meira fólki sem er að hugsa um þessa
hluti, þá finnst mér umhverfið vera svo margbreytilegt. Það er ekki
sérstaklega mikið unnið við það að tengjast ákveðinni klíku eða
stefnu, þá tapast um leið samband annars staðar. Ég held það sé bara