Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2005, Side 91

Raunar finnst mér staðhæfingin um að útlagamir, sem þama vom saman
koinnir, hafi haft meðferðis hljóðfæri vera sterk vísbending um að þeir hafi
verið komnir saman til helgihalds. En háð Babýlóníumanna hefur orðið þess
valdandi að þeir hafa hengt hljóðfærin upp í tré enda ætluðu Babýlóníu-
menn þeim að flytja gleðiljóð í háðungarskyni þegar tilgangur þeirra sjálfra
hefur verið allur annar: það er að harma hlustkipti Jerúsalem, að gráta örlög
hennar í ‘kúltískri’ merkingu.
v. 3 Syngið oss Síonarkvœði
í þessum texta er að finna rökstuðning Kraus fyrir því að tala megi um Sí-
onarljóðin sem sérstakan flokk. Hann gerir það að skilyrði að heiti flokk-
anna sé að finna í Gamla testamentinu sjálfu. Tæpast er hér aðeins átt við
þá sálma sem við þekkjum undir nafninu Síonarljóð (S1 46,48, 76, 84, 122).
Það er ósennilegt að Babýlóníumenn hafi vitað eitthvað um innihald þeirra
ljóða. Hafi þeir hins vegar vitað það þá hefur falist enn meiri broddur og háð
í kröfu þeirra; líkt og í spumingu heiðingjanna: „Hvar er Guð þinn?“ (S1
42:4), sbr. einnig 79:10: „Hvar er Guð þeirra?“ Þar er spurningin lögð heið-
ingjum í munn og samhengið sýnir að Jerúsalem hefur verið lögð í rústir.
Háðið væri þá fólgið í því að hinir herleiddu ættu nú að syngja lofsöngvana
um Síon, hina ósigrandi borg sem nú var fallin og hafði þar með ekki reynst
ósigrandi! Eins og Weiser bendir á þá snertir háðið þannig ekki aðeins hina
herleiddu sjálfa heldur ekki síður heiður Guðs þeirra.21
v. 4. Hvernig œttum vér að syngja Drottins Ijóð í öðru landi?
Hér er á ferðinni sú hugsun að Guð verði aðeins lofaður í sínu eigin landi.
Sú hugsun er ekki bara einskorðuð við Síonar-guðfræðina svokölluðu. Það
sjáum við í í frásögninni af Sýrlendingnum Naaman í 2Kon 5:15: „Nú veit
ég að enginn Guð er til í neinu landi nema í ísrael.“
v. 5 þá visni mín hœgri hönd
Frummerking hebresku sagnarinnar er að „gleyma" en ekki kemur fram
hverju hin hægri hönd á að gleyma. Fræðimenn hafa því leitað annarra skýr-
inga og sú sennilegasta hefur fengið stuðning af úgarítískum textum sem
21 A. Weiser 1971, s. 795.
89