Tímarit Máls og menningar - 01.11.2014, Blaðsíða 117

TMM 2014 · 4 117
Karl Ágúst Úlfsson
Rósi bróðir
Kæra vinkona mín.
Ég skrifa þér héðan úr fásinninu á Litla­Hrauni, sumpart til þess að halda
sönsum, sumpart til að leggja niður fyrir sjálfum mér hvernig þetta gat farið
svona. Sjálf þekkir þú forsögu málsins, en samt verð ég að finna sögunni ein­
hvern upphafspunkt og vona að þú fyrirgefir mér þó að margt af því sem ég
segi hér frá liggi í augum uppi og sé þér þegar ljóst.
Við erum fimm, bræðurnir, eins og þú veist, ég, Valur, Biggi, Víðir og
svo Rósi. Æska okkar og uppvöxtur var svosem ekki í frásögu færandi.
Við lékum okkur eins og aðrir drengir, allir nema Rósi, sem var lamaður.
Við hinir sáum fljótt að þetta hlyti að vera hálfömurlegt fyrir Rósa, svo við
gerðum í því að láta hann ekki finna fyrir bæklun sinni, heldur drösluðum
honum með í alla leiki, hvort sem það var fótbolti, kábojleikur eða jakahlaup.
Þá bárum við hann ýmist á bakinu eða drógum hann á eftir okkur.
Mamma ætlaði að kaupa hjólastól handa Rósa, en við hinir tókum það ekki
í mál og sögðum að þá fyndi hann ennþá meira fyrir því að hann væri ekki
eins og önnur börn. Hinir krakkarnir í götunni dáðust oft að því hvað við
vorum góðir við Rósa og tóku þátt í leiknum. Þegar við kepptum í fótbolta
létum við oft eins og hann hefði skorað, þó að auðvitað lægi þannig í því að
hitt liðið leyfði okkur að drösla honum í gegnum vörnina og markmaðurinn
þættist detta um lappirnar á sjálfum sér þegar við nálguðumst markið. Þetta
tókst svo vel hjá okkur að Rósi trúði því sjálfur að hann skoraði jafnmörg
mörk og við hinir og við drógum hann alltaf uppá verðlaunapallinn með
okkur þegar við unnum leiki.
Svona gekk þetta alla okkar æsku. Og reyndar miklu lengur, þó að ýmis legt
breyttist. Það sem breyttist var þó aðallega það að Rósi stækkaði og þyngdist
töluvert og það varð alltaf erfiðara og erfiðara að bera hann á bakinu. Við
bræðurnir stofnuðum flutningafyrirtækið saman. Við vorum allir í blóma
lífsins og fílhraustir, allir nema náttúrlega Rósi bróðir. Það var mikið að gera
í flutningabransanum og við unnum frá morgni til kvölds. Reyndar hamlaði
það okkur nokkuð í samkeppni við önnur flutningafyrirtæki að við urðum
alltaf að bera Rósa bróður á bakinu jafnframt því sem við bárum búslóðir
upp og niður stiga, út í flutningabíl og aftur inn í hús. Til þess að hann áttaði
sig ekki á því að hann tæki takmarkaðan þátt í flutningunum létum við hann