Tímarit Máls og menningar - 01.11.2014, Qupperneq 120

K a r l Á g ú s t Ú l f s s o n
120 TMM 2014 · 4
Nú var orðið ansi langt á milli manna í hlaupinu. Regnið gaf sig ekki
og það var ljóst að margir þaulvanir hlauparar réðu ekki vel við þessar
aðstæður, því af og til hlupum við framhjá aðstoðarfólki sem var að hlúa
að aðframkomnum keppanda og vefja hann í ullarteppi. En ég hljóp áfram.
Maraþonhlauparar tala stundum um þrjátíu kílómetra vegginn, þegar
allur krafturinn er búinn og eftir það þarf bara þrjósku og gríðarlegan
sjálfsaga til að komast í mark. Ég veit ekki hvort það var nákvæmlega við
þrjátíu kílómetrana, en það veit Guð að ég hljóp á vegg. Mér var það svo gjör­
samlega ljóst að ég gæti ekki meira, ekki þó að líf mitt lægi við. Það varð bara
að hafa það, nú var komið að mér að gefast upp.
Ég hægði á mér og var alveg við það að stoppa og segja Rósa bróður að nú
færum við ekki lengra, þegar síminn hringdi. Það er að segja síminn hans
Rósa.
„Sæl, mamma mín,“ heyrði ég að hann sagði. „Jú, það gengur bara vel
hjá mér. Jú, ég er á fínum millitíma og ég er bara alveg rosalega bjartsýnn.
Já, alveg Rósalega, eins og þú segir, mamma mín. Heyrðu, ég má ekki vera
að þessu, ég verð að halda vel á spöðunum. Já, við sjáumst við endamarkið.
Elska þig líka.“
Og ég hljóp áfram. Eða öslaði í gegnum slagviðrið. Eða skjögraði – ég veit
ekki alveg hvaða orð ég á að nota yfir yfirferðina næstu kílómetrana. En ég
hélt áfram. Og allt í einu heyrði ég að Rósi bróðir skellti uppúr. Fyrst kom eitt
hátt „Hah!“ og á eftir hló hann lágt en lengi.
Ég skildi ekki hvað gæti hugsanlega verið fyndið við þessar aðstæður, en
þá sá ég einhverja hreyfingu framundan. Eg reyndi að hrista rigningarvatnið
framan úr mér og rýna upp í vindinn til að sjá örlítið skýrar og þá kom
ég auga á ástæðuna fyrir kætinni. Svo sem eins og fimmtíu metrum fyrir
framan okkur hljóp maður og á bakinu á honum stóð númerið 33 skýrum
stöfum.
Það var eins og ég vaknaði allt í einu af martröð. Á einu augnabliki varð
allt skýrt og ljóst. Rigningin var ekki lengur andstæðingur minn, heldur
bandamaður og ég fann gamalkunnan kraft færast í alla útlimi. Það var eins
og hlaupið væri rétt að byrja. Og ég tók á öllu sem ég átti.
Það tók mig líklega einar tíu mínútur að vinna upp þetta bil sem var
á milli okkar og Norðmannsins. Á þeim tíma tókum við framúr fjórum
öðrum hlaupurum, sem allir fengu að kenna á háði og spotti úr munni Rósa,
en þegar 10–15 skref skildu okkur að sá ég að öll önnur samkeppni var úr
sögunni. Í gegnum vind og beljandi regn sá ég glitta í endamarkið og það
eina sem stóð á milli mín og gullverðlaunanna var þessi Norðmaður. Og – jú,
kannski Rósi bróðir.
Endaspretturinn var æðisgenginn. Ég tók á kröftum sem ég hafði ekki
hugmynd um að væru til, hvað þá að ég hefði aðgang að þeim og ég virkjaði
þá alla með tölu í að sparka brautinni afturfyrir mig í hverju skrefi. Rósi dró
heldur ekkert af sér.