Tímarit Máls og menningar - 01.11.2014, Blaðsíða 97

19 91
TMM 2014 · 4 97
innstu herbergi íbúðarinnar ystu herbergin í blokkinni. Egill vissi ekki hvort
gilti. Hann spurði foreldra sína en þeim virtist vera sama. Pétur Ættarnafn
hlustaði bara á ghandarva veda tónlist. Sítartónlist sem Hreyfingin hafði
gefið út á kassettum, síðan geisladiskum og merkt hvaða diskur átti við
hvaða hluta dagsins. Stundum reyndi pabbi Egils að spila viðeigandi kass­
ettur til að koma heimilinu í jafnvægi. En það náði aldrei jafn góðu jafnvægi
og Pétur. Síðast en ekki síst íhugaði Pétur tvisvar á dag. Alla daga. Sem var
langmikilvægast. Lykillinn að öllu hinu. Það staðfestu þeir allir, Mikael,
Maítrea og Immanúel. Mikilvægast er að íhuga. Þú þarft engar áhyggjur að
hafa af umhverfisvernd, Egill minn, sagði pabbi hans einu sinni þegar Egill
krafðist þess að fjölskyldan hætti að nota bíl og hjólaði frekar milli staða. Það
var fyrir vestan. Ef þú bara íhugar tvisvar sinnum á dag gerirðu miklu meira
fyrir heiminn en allir þessir umhverfisverndarsinnar. En þú skalt ekkert vera
að segja fólki frá því. Fólk veit ekki hvað íhugun er. Flestir rugla því saman
við alls konar ólíka hugleiðslu. Fólk skilur ekki. Fólk vill ekki skilja. Pétur
var bæði hávaxinn og breiður. Og hann var ekki með neina höku heldur rann
andlitið saman við búkinn. Eins og á fiski. Hann var með lítinn munn. Op.
En brosti mikið. Og sat nú af einkennandi lítillæti á klappstól úr eldhúsinu,
tók ekki annað í mál.
Mig langar kannski fyrst bara að spyrja, sagði pabbi Egils við Guð, hvort
þú hafir einhver almenn ráð um það hvernig best sé að standa að svona
fundum. Hvort við erum að gera þetta rétt. Guð þagði í svolitla stund. Hinir
lægri guðdómar brostu stundum. Ekki þessi. Mamma Egils sat með lokuð
augun og var strangari í framan en hún átti vanda til. Alvarleg. Loks sagði
hún sem hann: Jú, þetta er gott, þetta er verðmæt þroskabraut og þið eruð á
réttri leið. En númer eitt tvö og þrjú og sem þið megið aldrei gleyma er að
halda áfram að íhuga. Það er kjarninn. Það er það sem skiptir mestu máli. Og
þá villist þið ekki af leið. Og þá farið þið ekki af sporinu. Því það er ákveðin
áhætta fólgin í að miðla. Það eru margir misjafnir andar. Sem geta birst. Og
vilja eiga við ykkur erindi. Og íhugunin. Hún hjálpar ykkur. Að greina hið
góða.
Þegar mamma Egils talaði sem þeir eða þeir sem hún dýpkaði alltaf rómur
hennar svolítið. Þeir töluðu hægar en hún og staðhæfðu af festu. Mamma
Egils fullyrti aldrei neitt. Ekki án þess að bæta við: en ég segi nú bara svona.
Eða: ég veit ekki hvað ég er að bulla þetta. Eða: en það eru áreiðanlega margar
hliðar á þessu. Það kom fyrir að hún skipaði Agli og systkinum hans fyrir
berum orðum en þá var hún orðin reið og sagði jafnvel viltu hunskast til
að ryksuga eða setja þvottinn í körfuna eða koma fram af baðinu eða fara
á fætur eða bíddu bara þangað til pabbi þinn kemur heim, hann verður
ekki par hrifinn af þessu skal ég segja þér. Annars skipaði hún ekki heldur
spurði: væri ekki best að? Ættum við kannski að? Heldurðu að það væri
kannski rétt að? En þannig töluðu ekki andarnir. Guð sat þarna beinn í baki
pollrólegur og svaraði spurningum eins og ekkert væri sjálfsagðara. Þetta