Tímarit Máls og menningar - 01.09.2018, Side 36

Wa n g S h u h u i
36 TMM 2018 · 3
litið ósýnilegt, röddinni hafði verið breytt með tækni, en eitt var víst að hún
var ennþá skelfingu lostin þegar hún rifjaði upp atburðinn, grátandi, sárt.
Hve mörg ár eru liðin frá því að ofbeldið átti sér stað þangað til núna þegar
hún gat sagt frá? Hefði hún getað sagt frá á íslensku ef ekki hefði verið vegna
byltingarstrauma? Sem útlend kona hef ég samúð með henni.
Ég hugsa stundum um það þegar ég kom til náms á Íslandi fyrst, haustið
2007. Ég fékk húsnæði þar sem erlendir nemendur búa, víða að en aðallega
bandarískir, og hékk mikið með þessum fjölbreytta hópi áður en önnin hófst.
Nokkrum sinnum fórum við saman á bararölt sem var svo nýstárlegt (það
var ekki á lista yfir það sem ég hafði gert í lífi mínu í Kína). Ég las mér til og
undirbjó mig nokkuð vel fyrir kvöldið. Ein reglan var þessi: Ekki þiggja bjór
af fólki, sá sem þiggur bjór er tilbúinn að fara heim með þeim sem býður. Ég
man ekki hvaðan þessar upplýsingar komu en fékk síðar um haustið stað-
festingu í kvikmyndinni 101 Reykjavík í tíma um kvikmyndamenningu hjá
Gunnari Tómasi. „Má bjóða þér bjór, eða viltu taka beint við peningum?“
Ég var allavega vel undirbúin, þekkti reglurnar, ætlaði hvort sem er ekki
að fá mér bjór, mér þykir hann vondur, og var með alþjóðlegum hópi fólks.
Ég var einfaldlega í góðum höndum. Þegar við komum á einn barinn fóru
nokkrar stelpur á klósettið, nokkrar að afgreiðsluborðinu að kaupa bjór, ég og
einn strákur stóðum á upphækkuðum palli og niðri á gólfinu voru borð sem
fólk sat við. Ég leit í kringum mig og skoðaði mannlífið. Þetta var allt nýtt,
ekkert sem mér líkaði rosalega vel við, en mér var sagt að þetta væri lífsstíll
ungmenna, það væri áhugavert að sjá og upplifa þetta allt.
Þarna sátu tveir karlmenn við kringlótt borð. Annar þeirra tók eftir mér
og gerði handahreyfingu sem hann beindi til mín; hann benti með vísifingri
á annarri hendi og bjó til hring með vísifingri og þumli hinnar handarinnar.
Svo fór hann að troða beina vísifingrinum inn í hringinn. Á meðan horfði
hann á mig, spyrjandi augnaráði.
Ég var fyrst heilatóm og vissi ekki mitt rjúkandi ráð, vissi ekki hvernig ég
ætti að bregðast við en fann til óþæginda. Þá kallaði strákurinn við hliðina
á mér á mig og benti mér á að koma til hópsins okkar. En ég var ósátt við að
ganga svona í burtu. Ég gat ekki sagt neitt, nokkrar bíómyndasenur flutu yfir
heilabúið. Svo gaf ég manninum merki með löngutöng og fór með hópnum til
að finna sæti. Þetta var ekki ég, mér hafði ekki einu sinni dottið í hug að ég
myndi þurfa að gera eitthvað svona dónalegt, en á þessu augnabliki var þetta
það besta sem ég gat mannað mig upp í að gera. Um leið er eitthvað hlægilegt
við þetta. Ég var menntuð, ung kona, frá landi þar sem siðir eru tugþúsund
ára gamlir. Foreldrar mínir myndu örugglega vera mjög stoltir. Eða hvað?
3
Viku eftir umfjöllun okkar um Ástu Sigurðardóttur var spjallað um nokkur
ljóð eftir Vilborgu Dagbjartsdóttur. Þeirra á meðal var eitt sem heitir „Erfiðir
TMM_3_2018.indd 36 23.8.2018 14:19