Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1935, Qupperneq 210

208
þenna faraldur nú, (1924 sjaldg'æft mjög). Á þessu bar strax á Rauf-
arhöfn, og varð einkum algengt á síðustu sjúklingunum þar. Þessi
otitis hefir verið mjög hægfara og' þrautalítil, oft farið að renna úr
eyrum að lokum, eftir langvarandi þrautalausa heyrnardeyfu. Mjög
algengt var, að eitlar bólgnuðu á hálsi og einkum kringum eyru.
Mastoiditis hefir enginn fengið. Á 2 sjúklingum hefir grafið í þessum
eitlum neðan eyrnasnepils, án þess að græfi í hlust, og verið skorið
í stórar ígerðir þarna, en oftar hengu eitlarnir lengi bólgnir og smá-
hurfu. Yfir höfuð allt hægfara og Iangstætt hér vestra. Með tímanum
óþekkjanlegra meir og meir. Helzt þekkjanlegt á þvi, að tók aðeins
þá, er mænusótt höfðu eigi áður fengið, 1924 eða fyrr í þessum far-
aldri, jafnvel mánuðum fyrr á sama bæ. Greinilega virtist veikin,
er leið á, velja sér innisetufólk —- karlar slíkir eru að vísu fáir hér —
einkum konur rosknar. Annars hefi ég aldrei séð hana gera sér kynja-
mun. Ég hefi reynt að athuga, hvort nokkur fengi veikina, er með
vissu fékk hana 1924, en svo virðist varla vera. Þó eru ofurlitlar líkur
um 2, konu eina, er nú lasnaðist lítið, en greinilega 1924. Hinn er ég.
Þegar veikin hafði verið á mínu heimili nokkrar vikur, og lítt liðað
á fótum, en ég jafnan í önnum og svaf lítið — var það morgun einn,
að ég vaknaði við ríg' aftan í hálsi, upp í hnakka og ofan í bak. Hiti
ekki mældur, og fór á bæi þenna dag. Nú kannast allir við hálsríg
af því, að höfuð fer illa á kodda, — hann er jafnan til annarar hliðar.
Nokkurt slen þótti mér sein væri í mér einn dag. Ég fór í ferð og
skeytti þessu að engu og það moltnaði úr á 5—(5 dögum. Sést af þessu,
hve torþekkt getur verið, er læknisskepna, er með vissu hefir fengið
veikina, þekkir hana ekki í sér aftur.
Mænusótt getur gengið hratt yfir sem inflúenza, en líka afarhægt
og hægar en nokkur inflúenza. Sem dæmi um hraðann er Raufar-
höfn og grennd nú, sem dæmi um tregðuna Kópasker. I því þorpi eru
í rauninni bara 2 fjölskyldur í 5 húsum alls. Til annarar, sem er
í 2 húsum, kom veikin ekki. Þar voru þó nokkrir, sem aldrei höfðu
veikina fengið. Hin fjölskyldan eða venzlaliðið, er í fernu lagi í 3
húsum, og úr því ættliði var lamaða konan. Varúð var engin í þorp-
inu, og sérstaklega gekk fólkið í þessari ætt, börn og fullorðnir, út
og inn hvað hjá öðru alla daga. Mök hin mestu, er orðið geta. Hjá
því var veikin 1924, og dó einn, en nú var margt nýrra. Ég' nefni nú
heimilin 1—4 og eru 1 og 2 í sama húsi. Nr. 1 er hjá lömuðu kon-
unni. Um sama leyti og' börn hennar veikjast (sjá fyrr) lasnast börn-
in i húsi 3, þó ekki barn á 1. ári. Börn lömuðu konunnar lágu fyrst á
sömu húshæð og fólkið á heimili 2, en þar lasnaðist þó ekki neinn,
fyrr en vikum síðar, varð hið 3. í röð að sýkingu. Seint í nóv-
ember er nú lamaða konan flutt úr héraði, og börn hennar, sem enn
eru að Iasnast aftur og' aftur, flytjast á heimili 4. Þegar þau hafa verið
þar vikur, lasnast fólk þar, og þó fyrst húsbóndinn úr nr. 3, 55 ára,
er hafði skrifstofu í 4, og helzt sýnist sýkjast þaðan fyrst. Þó má vel
vera, að hann og fleiri hafi sýkzt af utanþorpsbúum. En hvað sem
þessu líður, þá var veikin hjá þessari fjórskiptu fjölskyldu fram í
febr. eða um 4 inánuði. Þessi maður, 55 ára, (bróðir lömuðu kon-
unnar), varð mest veikur allra, næst henni og lá lengi. Hann hafði þó