Rökkur - 01.03.1931, Blaðsíða 52

50
R 0 K IÍ U R
seli. Þau bvgðu alt upp — eins
og þá var bygt, að mestu úr
torfi —, en nú var alt svo breytt
frá þvi, sem áður var, nú var
um ekkert að ræða annað en
halda við i lengstu lög. Björn
hafði bitið það i sig að þrauka
fram í rauðan dauðann. Túnið
var enn ógirt, en það var helm-
ingi stærra nú en þegar hann
kom þar. Og náttúrlega var alt
í órækt, þegar Björn kom. Nú
var túnið sæmilega grasgefið
og fóðraði tvær kýr og vetrung.
Annar beyskapur var reyting-
ur á bökkum og í mýrum. En
þetta þótti nú ekki illa að verið
af einyrkja á þeim árum, ein-
yrkja, sem átti fyrir þremur
börnum að sjá, og þegar vart
var um önnur verkfæri að ræða
við jarðræklarstörf en pál og
reku og bvergi sást svo mikið
sem tvíhjóluð kerra i nokkurri
sveit. Það miðaði þá svo rauna-
lega hægt áfram, þrátt fyrir alt
erfiðið, — en þó var það i átt-
ina áfram. En á þeim árum
gerði Björn sér miklar vonir.
Lífssaga lians varð þó rauna-
■ aga, saga um strit og stríð og
látlaust erfiði og lasleika. Börn-
in voru efnileg, en Björn naut
j)eirra ekki. Þau fóru ve~tur um
ltaf. Björn sjálfur brást ekki.
Hann hélt trygð við Litlu
Tungu, sem liann hafði jxt bygt
upp af nýju. Hann hafði alt af
gert það, sem liann gat, þótt
hann befði ekki upp skorið i
hlutfalli við alt stritið. Þegar til
orða kom, að hann og Kristrún
færu vestur með börnunum,
Jiafði liann sagt:
„Við erum tekin að eldast.
Við unum víst hvergi nema
liérna.“ En undir niðri var það
þó annað og meira sem í liug-
anum bjó. Hann vildi ekki
bregðast, hann vildi vera trygg-
ur æskuhugsjónum sínum, og
síðar datt honum aldrei í hug
annað en að þrauka i vonleys-
inu og heilsuleysinu og stritinu
fram í rauðan dauðann. Litla
Tunga skyldi ekki fara í eyði
aftur meðan liann stæði uppi.
En þessar hugsanir lét Björn
ekki uppi við nokkurn mann.
Fyrst í stað liafði liann gert sér
vonir um, að synirnir kæmi
lteim aftur og kæmu því í verk,
sem lionum auðnaðist ekki,
jirátt fyrir alt erfiðið. En þeir
komu eklvi. Sigurður var dáinn
fyrir nokkrum árum, en Þor-
steinn mintist aldrei á að koma
Jieim. Dóttirin var gift vestra.
Svnirnir höfðu ltáðir kvænst
um það bil og þeir fóru vestur,
stúlkum úr sveitinni. Börnin
þeirra voru að vaxa upp. Alt
hafði gengið eins og í sögu
vestra, eftir bréfunum að