Úrval - 01.06.1948, Síða 93
SJÁLFSÆVISAGA MANNSINS
91
færa en mæðurnar, sem voru
oftast önnum kafnar við barna-
gæzlu. Og þannig hefur þetta
verið fram á þennan dag. Nú-
tímakonan ruglar oft saman
meitli og skrúf járni.
Hvað snertir smíði verkfær-
anna, þá tel ég að ekki sé mikill
munur á notkuninni og smíð-
inni. Að taka dauða grein upp
og handleika hana var að sumu
leyti sama og að smíða verk-
færi, en þetta á þó enn betur
við, þegar greinin er brotin af
tré. Auk þess hafði ég alltaf úr
fleiri verkfærum að moða, en
ég hafði not fyrir.
Helztu verkfærin voru trjá-
greinarnar gamalkunnu, en auk
þess rakst ég fljótt á bein, þeg-
ar ég fór að reika um jörðina.
Ég hrakti ránfuglana frá hræ-
um stórgripa og gat þá valið úr
heilu beinasafni — lærleggir
voru einkar hentugar kylfur,
herðablöðin góðar sköfur osfrv.
Það var aðeins vanþekking mín
og ónóg reynsla, sem hefti þró-
un mína. Ég gat ekki notað
sköfuna, meðan ég hafði ekki
hugmynd um, hvað ég ætti að
skafa.
Eftir nokkurn tíma, (nokkrar
ármiljónir eða svo) fór ég að
nota steina. Stundum notaði ég
þá fyrir kastvopn, en stundum
sem hamar, einkum til að brjóta
hnetur. Um þetta leyti hef ég
líka veijið farinn að læra að
grafa upp bragðgóðar jurtaræt-
ur. Sumir steinar voru vel lag-
aðir til þess.
Þegar ég var að grafa eða
berja, kom það fyrir, að stein-
arnir hrukku í tvennt og mynd-
uðu egghvöss brot. Mér varð
fljótlega ljóst, að þessi steina-
brot gátu komið mér að miklu
gagni.
Þannig urðu trjágreinarnar,
beinin og steinarnir að verkfær-
um, sem ég fékk upp í hendurn-
ar. Mig skorti aðeins skilning til
að nota þau til fulls.
O
I hinni andlegu þróun minni
varð málið aðal stoð mín og
stytta. Enginn veit með vissu
um uppruna málsins og eru
margar getgátur til um það. En
ég hallast að þeirri skoðun, að
ég hafi upphaflega gefið frá
mér margvíslegri hljóð en mörg
önnur dýr, og átt auðvelt með
það. Með þessum hljóðum lét
ég tilfinningar mínar í ljós —
þau voru í raun og veru ógreini-
legt og hálfskapað tungumál.
Þetta var upphaf málsins, en
það varð einn mesti viðburður