Úrval - 01.06.1952, Qupperneq 47

SONUR MINN ER EITURLYFJANEYTANDI
45
og hver einasti vöðvi í líkama
hans væri kvalinn. ílann kreisti
höfðagaflinn svo að hnúarnir
hvítnuðu.
Læknirinn gat ekki komið
fyrr en undir kvöld, og áður en
hann kom var Buddy farinn að
gráta eins og barn, „Mamma,“
stundi hann, „sérðu ekki að ég
þarf að fá eitt skot?“
Ég vissi ekki hvað hann átti
við. En milli kvalastunanna
sagði hann mér að það væri
heroin sem hann þyrfti að fá.
Hjá mér vöknuðu geðshrær-
ingar af sundurleitasta tagi ■—•
vorkunnsemi, reiði, og vantrú.
Ég þaut út úr herberginu og
í einu vetvangi var mér allur
máttur þrotinn.
Þegar ég kom upp í herbergi
Buddys nokkrum mínútum síð-
ar var hann farinn. Á næstu
klukkustundum tók ég ótal
sinnum upp símann til þess að
hringja til yfirvaldanna — lög-
reglunnar — eða einhvers. En
ég gat ekki hugsað til að sonur
minn yrði settur í fangelsi. Ég
var ráðin í að berjast gegn
þessum óvini. Ég sé nú að að-
ferð mín var röng, en ég veit
ekki enn hver sú rétta er.
Klukkan níu um kvöldið kom
Buddy heim. Hann var tekinn
og ógreiddur, en virtist að öðru
leyti heilbrigður. Hann hafði
bersýnilega fundið það sem hann
leitaði að. Ég tók hann tali.
Hann reyndi að gera lítið úr
þessu. „Það eru margir strákar
sem nota þetta, mamma,“ sagði
hann. „Maður reynir þetta bara
eins og hinir. Ég er ekki orðinn
þræll þess, mamma.“
Ég ákvað að bíða átekta, en
eftir nokkra daga fór hann aftur
að vera lengi úti á kvöldin.
Hann vildi ekki borða og ég
sá að hann lagði af. En eftir
fyrstu nóttina gat hann horft
í augu mér og neitað því að
hann notaði nokkur eiturlyf.
Ég beið eins lengi og ég gat
áður en ég leitaði ásjár hjá
Eiturlyfjanefnd ríkisins. Ég hef
alla tíð verið þakklát fyrir þá
kyrrlátu góðvild og skilning sem
umboðsmaður nefndarinnar
sýndi mér. Hann kærir sig sjálf-
sagt ekki um að ég láti uppi
nafn hans og ég ætla því að
kalla hann Robert Maxwell.
Þegar ég hafði sagt honum
sögu Buddys sagði hann: „Ég
get ekki veitt yður þá hjálp sem
ég vildi. Það eru aðeins tveir
ríkisspítalar í landinu, sem taka
við svona sjúklingum og þeir
eru báðir fullsetnir. Auðvitað
gætum við sett drenginn í fang-
elsi til að halda honum frá eit-
urlyfjum um skeið. En það er
harkaleg aðferð og ekki líklegt
að hún hafi gagnleg áhrif til
frambúðar. Mestu máli skiptir
að glæða vilja sonar yðar til
að hætta. Og jafnvel það dugir
ekki. Hann mun samt þurfa á
hjálp að halda.
Sennilega mun hann snúast
gegn okkur fyrst. Það er
kannski bezt þér segið honum
að ég hafi lofað að láta hann