Úrval - 01.06.1952, Qupperneq 48

46
ÚRVAL
afskiptalausan ef hann sé fús til
að fara á einkahæli. Ég vil þó
vara yður við að gera yður von-
ir um árangur. Allt er undir
honum sjálfum komið og því
hve háður hann er orðinn lyf-
inu.“
Um kvöldið sagði ég Buddy
frá Maxwell. Skæit bros birt-
ist í öðru munnviki hans. „Ég
hefði átt að vita að þú mundir
koma upp um mig, mamma.“
Það var eins og hann hefði
reist vegg milli okkar. Mér var
ómögulegt að sigrast á beiskju
hans. Hann brosti aftur sama
brosinu og fór út.
Hann kom ekki heim um
kvöldið og ekki næsta dag. Þá
var hringt frá spítalanum.
Buddy hafði lent í bílslysi og
hafði skorist illilega á hálsi á
bílrúðunni. Þegar ég hafði náð
mér eftir fyrsta áfallið eygði ég
vonarneista fyrir son minn
vegna slyssins. Sú von glæddist
næstu daga. Buddy var svo mik-
ið slasaður að löngunarinnar í eit-
urlyf gætti ekki. Læknarnir
sögðu mér að hann mundi ná
sér alveg eftir slysið, en þeir
hefðu sett platínuhólk í hálsinn
á honum til bráðabirgða svo
hann gæti andað og borðað.
Eftir þriggja vikna spítala-
legu virtist Buddy hafa náð sér
að öllu leyti, nema hvað plat-
ínuhólkurinn var enn í hálsinum
á honum og þessvegna var rödd
hans aðeins hvísl. Hann var óð-
fús að tala við mig. I fyrsta
skipti í marga mánuði voru augu
hans skær og hugsun hans skýr
eins og áður.
„Þetta hefur víst verið slæm-
ur tími, mamma,“ sagði hann
dag nokkurn alvarlegur. „Þetta
er hræðilegt eitur.“
Það var söngur í hjarta mínu
þegar ég fór heim af spítalanum.
Ég hætti næstum að hafa á-
hyggjur af hinum dularfullu
símahringingum til Buddys.
Maður sem ekki vildi segja til
nafns síns gerði ítrekaðar til-
raunir til að komast að hvar
hann væri. Svo var það eitt sinn
seint um kvöld að síminn vakti
mig. Það var Buddy.
„Mamma, ég verð að fá 50
dollara,“ sagði hann örvænting-
arfullur, „Ég laumaðist út úr
spítalanum og ég verð að fá
peninga.“
Það var handa eiturlyf jasala,
sagði hann. Hann vildi ekki
segja mér hvar hann var nema
ég lofaði að koma með pening-
ana. „Hann er enginn blábjáni,
mamma, hann heimtar pen-
inga!“ sagði hann kjökrandi.
Ég ók þangað sem hann til-
greindi. Það var grátt hús í
fátækrahverfi og málað yfir
gluggana. Ég nam staðar við
gangstéttina og slökkti Ijósin
eins og Buddy hafði mælt fyrir.
Skuggalegur maður kom fyrir
hornið og gekk að bílnum. Ég
greip um stýrið og þorði ekki
að hreyfa mig þegar hann gægð-
ist inn í bílinn.
„Komstu með fimmtíukall-
inn?“ spurði hann hásri röddu.