Úrval - 01.06.1952, Síða 50

48
ÚRVAL
vantaði það. Ég hlustaði fúslega
á hann. Loks hafði mér tekizt
að brjóta niður vegginn milli
okkar. Hann var að leiða mig
inn í þá undirheima sem hann
lifði í.
Eftir að hólkurinn hafði verið
tekinn úr hálsi hans og hann
var orðinn næstum jafngóður,
þóttist ég viss um að hann not-
aði minna heroin en áður. Ég
lánaði honum bílinn og hann
kom alltaf heim til að láta mig
skammta sér. Stundum ympr-
aði hann jafnvel á því að leita
sér lækningar.
Án þess hann vissi talaði ég
aftur við Maxwell. Hann lofaði
að reyna að koma Buddy á rík-
isspítalann í Forth Worth í
Texas. Jafnframt keypti ég all-
ar bækur, um eiturlyfjanautn,
sem ég komst yfir. Buddy las
þær af ákefð og við ræddum
jaær. En eitt kvöldið kom hann
ekki heim og var burtu í tvo
daga. Þriðja kvöldið heyrði ég
fótatak hans úti. Hann hafði
hvorki þvegið sér né rakað sig
síðan hann fór; fötin hans voru
óhrein og krumpin. Hann leit
ekki á mig en fór rakleitt upp
í herbergið sitt. I eina klukku-
stund eigraði ég um eldhúsið
og reyndi að átta mig. Að lok-
um fór ég upp til hans. Hann
hafði fleygt sér í rúmið í öllum
fötum og lá á bakinu í djúpum,
ónáttúrlegum svefni, með opinn
munninn. Það fór hrollur um
mig við þessa sjón.
Ég hristi hann ofsalega.
„Buddy, vaknaðu! Ég þoli þetta
ekki!“
Hann opnaði augun sljór,
settist upp og faldi andlitið í
höndum sér. „Mamma," sagði
hann, „þetta eitur er andstyggi-
legt, allir sem snerta það verða,
vondir.“
Hann vissi hvernig komið var
fyrir sér. En honum virtist
fróun í að játa það. „Ég hefði
átt að vera kominn í fangelsi
fyrir löngu,“ sagði hann. „Ó,
ef þú vissir hvað ég hef gert
og hverju ég hef stolið, bara til
að fá skot! Þetta gerir mann
örvita.“
Maxwell kom strax og ég
gerði boð fyrir hann. Hann og
Buddy ræddust við í klukkutíma
eða meira. Þegar Maxwell var
farinn þaut Buddy á dyr og
kom ekki aftur. Um nóttina
hringdi lögreglan: Buddy hafði
fundizt meðvitundarlaus á auðrí
lóð. Hann hafði tekið of stóran
skammt af heroini, var mér sagt,
og sennilega verið skilinn eftir
af félögum sínum.
Buddy var sendur á ríkisspít-
alann í Forth Worth. Hann skrif-
aði mér ekki fyrstu tvær vik-
urnar. En þegar bréf fóru að
koma frá honum skrifaði hann
mér að sér liði miklu betur.
Hann skrifaði um spítalann,
sagði mér hvað hann hefðist að
og hvað hann læsi. Seinna minnt-
ist hann á hvað hann ætlaði að
gera þegar hann kæmi heim.
Buddy kom heim fyrir nokkr-