Úrval - 01.06.1952, Qupperneq 79

SÝND OG VERULEIKI
77
sig í fatnaði af sundurleitasta
tagi. Hann gat naumast ímynd-
að sér að neitt af þessum tízku-
fötum myndi geta breytt kon-
unni hans frá því sem hún var:
hávaxin, beinamikil kona um
fimmtugt, öll form hennar
drjúgum meiri en líkamsstærð.
Hann hafði vissulega ekki
kvænzt henni vegna útlitsins, og
hún hafði aldrei, jafnvel ekki í
fyrstu vímu hveitibrauðsdag-
anna, ímyndað sér slíkt. Hann
hafði kvænzt henni til að sam-
eina einmreiðaverksmiðju sinni
hina arðsömu stálverksmiðju,
sem hún var erfingi að. Hjóna-
bandið hafði lánazt vel. Hún
hafði fætt honum son, sem gat
leikið tennis næstum eins vel og
atvinnuleikari, dansað eins vel
og atvinnudansari og haldið hlut
sínum fyrir hvaða bridgespilara
sem var; og dóttur sem hann
gat gefið nægilegan heiman-
mund til þess að hún gat náð
sér í næstum ósvikinn prins.
Hann hafði fulla ástæðu til að
vera stoltur af börnum sínum.
Með þrautseigju og hóflegri ráð-
vendni hafði hann auðgast nægi-
lega til að geta náð eignar- og
yfirráðum yfir sykurhreinsunar-
stöð, kvikmyndafélagi, bílaverk-
smiðju og dagblaði; og loks hafði
hann haft ráð á að eyða því
fé sem þurfti til að sannfæra
nógu marga frjálsa og óháða
kjósendur í einukjördæmi lands-
ins um að þeim bæri að kjósa
hann til öldungadeildarinnar.
Hann var maður virðulegur í lát-
Höfundur þeirra tveggja sagna,
sem hér birtast, er lesendum Úrvals
svo kunnur af því sem áður hefur
birzt eftir hann í Úrvali, að óþarft
er að kynna hann. Skal aðeins visað
til umsagnar um hann í 5. hefti 8.
árg. þar sem birtist eftir hann sag-
an „Mackintosh". Sögurnar sem hér
birtast: „Sýnd og veruleiki" og
„Ósigrandi", sýna tvær hliðar á
Maugham. Sú fyrri er gamansöm
og kímin, en sú síðari alvöruþrungin
og dramatísk. Oftar eru sögur Maug-
hams þó samkemba af hvorutveggja:
öðrum þræði léttar og kímnar, hinum
alvarlegar og örlögþrungnar. Eng-
inn núlifandi rithöfundur mun eiga að
baki sér jafnlangan og glæsilegan
rithöfundarferil og Maugham.
bragði, sköllóttur, holdafar hans
í betra lagi, andlitið prýtt léttum
roða og gráu, snyrtilegu, þver-
stífðu skeggi og hæfilegur fitu-
keppur aftan á hálsinum. Það
var óþarfi að líta á rauða hnapp-
inn sem skreytti svarta jakkann
hans til þess að sannfærast um
að hann væri maður sem átti
mikið undir sér. Hann var jafn-
an skjótur að taka ákvarðanir,
og þegar sýningunni var lokið
kvaddi hann konuna sína, sem
ætlaði að fara að spila bridge,
og kvaðst heldur vilja liðka sig
með því að ganga til þinghúss-
ins þar sem biðu hans skyldurn-
ar við þjóðina. En hann fór ekki
alla leið þangað, heldur lét sér
nægja að liðka sig með því að
ganga fram og aftur um hliðar-
götuna að baki tízkuverzlunar-
innar, þangað sem hann taldi
réttilega að tízkumeyjarnar
legðu leið sína að loknu verki.