Úrval - 01.06.1952, Qupperneq 82

so
Orval
„Et ta sœur.“ sagði Lisette.
Þessi setning, sem að sjálf-
sögðu útleggst: og systir þín, og
er samkvæmt orðanna hljóðan
einkar sakleysisleg, og jafnvel
út í bláinn, er í raun og veru dá-
lítið klúr, og held ég að velupp-
aldar stúlkur noti hana aðeins
þegar þær vilja valda hneyksl-
un. Hún lýsir megnustu vantrú,
og eina rétta þýðing hennar á
móðurmál mitt er of gróf fyrir
minn viðkvæma penna.
„Við fengjum að minnsta
kosti ágætan kvödlverð,“ sagði
Madame Saladin. „Þú ert nú
heldur ekkert barn lengur.“
„Hvar sagðirðu að við ættum
að borða?“
„Á Chateau de Madrid. Allir
vita að það er dýrasta veitinga-
hús í heimi.“
Fallegur spékoppur kom í Ijós
á kinn Lisette og bros færðist
yfir rauðar varirnar. Hún hafði
fallegar tennur. „Ég get fengið
lánaðan kjól í búðinni,“ sagði
hún lágt.
Nokkrum dögum seinna sótti
einkaritari þingmannsins þær í
leigubíl og ók þeim til Bois de
Boulogne. Lisette var töfrandi
í einum fallegasta kjól verzlun-
arinnar og Madame Saladin var
einkar virðuleg í svarta satín-
kjólnum sínum og með hattinn
sem Lisette hafði saumað handa
henni í tilefni dagsins. Einkarit-
arinn kynnti konurnar fyrir
Monsieur Le Sueur sem heilsaði
þeim af þeim mildilega virðuleik
stjómmálamannsins sem reynir
að koma sér í mjúkinn hjá eigin-
konu og dóttur áhrifamikils
kjósanda; og það var einmitt sú
skoðun sem hann í kænsku sinni
vildi koma inn hjá þeim gest-
um í veitingasalnum sem þekktu
hann. Kvöldverðurinn varð öll-
um til ánægju, og tæpum mán-
uði seinna flutti Lisette í litla
yndislega íbúð í hæfilegri fjar-
lægð frá vinnustað hennar og
þinghúsinu. Ibúðin var búin ný-
tízku bólstruðum húsgögnum.
Monsieur Le Sueur vildi að Lis-
ette héldi áfram að vinna. Hon-
um fannst heppilegra að hún
hefði eitthvað fyrir stafni þann
tíma sem hann þurfti að sinna
störfum sínum, það mundi forða
henni frá vandræðum, og hann
vissi fullvel að kona sem er iðju-
laus allan daginn eyðir miklu
meiri peningum en sú, sem hef-
ur starfi að sinna. Greindur
maður hyggur að slíku.
En eyðslusemi var löstur, sem
Lisette þekkti ekki. Þingmaður-
inn var góður og örlátur. Hon-
um var það ánægjuefni, að Lis-
ette fór brátt að safna pening-
um. Hún stjórnaði heimili sínu
af hagsýni og keypti föt sín í
heildsölu, og á hverjum mánuði
sendi hún ákveðna fjárupphæð
til föður síns, sem keypti land
fyrir féð. Hún hélt áfram að lifa
rólegu og hófsömu lífi, og Mon-
sieur Le Sueur gladdist af að
heyra það hjá dyravarðarkon-
unni, sem átti son er hún vildi
koma á einhverja ríkisskrif-
stofu, að einu gestir Lisette