Úrval - 01.06.1952, Síða 85

SÝND OG VERULEIKI
83
að halda kröftum vegna hins
mikla ábyrgðarstarfs sem bíður
þín.“
Hún hringdi bjöllunni og þeg-
ar stúlkan kom bað hún hana
að koma með heitt kaffi. Þegar
það var komið hellti Lisette í
bolla handa honum. Hann vildi
ekki snerta það. Hún smurði
handa honum hveitiköku. Hann
yppti öxlum og fór að borða.
Jafnframt lýsti hann ótrú-
mennsku kvenna með nokkrum
orðum. Hún þagði við.
„Það er að minnsta kosti virð-
ingarvert,“ sagði hann, ,,að þú
skulir ekki sýna þá óskamm-
feilni að reyna að verja þig. Þú
veizt að ég er ekki þannig að
ég láti misnota mig að ósekju.
Ég er göfuglyndur gagnvart
þeim sem koma vel fram við
mig, en miskunnarlaus þegar
mér er sýnt vanþakklæti. Um
leið og ég hef lokið við að drekka
kaffið, fer ég héðan úr þessari
íbúð fyrir fullt og allt.“
Lisette andvarpaði.
„Ég get sagt þér núna að ég
hafði ætlað að gleðja þig dálítið.
Ég hafði ákveðið að minnast
þess, að tvö ár eru nú liðin síð-
an við kynntumst, með því að
ánafna þér nægilega f járupphæð
til þess að þú gætir lifað á-
hyggjulausu lífi, ef eitthvað
kæmi fyrir mig.“
„Hve mikið?“ spurði Lisette
vonleysislega.
„Miljón franka.“
Hún andvarpaði aftur. Allt í
einu skall eitthvað mjúkt á
hnakka þingmannsins og hann
tók viðbragð.
„Hvað er þetta?“ hrópaði
hann.
„Hann var að skila náttföt-
unum.“
Ungi maðurinn hafði opnað
hurðina, kastað náttfötunum í
höfuð þingmannsins og lokað
hurðinni strax aftur. Þingmað-
urinn losaði sig úr náttbuxunum
sem flækzt höfðu um háls hon-
um.
„Kurteislega skilað a tarna!
Það er augljóst, að vinur þinn
er ómenntaður.“
„Auðvitað er hann ekki jafn-
tiginmannlegur og háttprúður
og þú,“ sagði Lisette.
„Og er hann jafngáfaður og
ég?“
„Nei, nei.“
„Er hann ríkur?“
Blásnauður."
„Hvað í ósköpunum er það
þá sem laðar þig að honum?“
„Hann er ungur,“ sagði Lis-
ette og brosti.
Þingmaðurinn leit niður á
diskinn sinn og tár myndaðist
í auga hans, rann niður kinn-
ina og ofan í kaffibollann. Lis-
ette leit blíðlega á hann.
„Veslings vinur minn, það fær
enginn allt í þessum heimi,“
sagði hún.
„Ég vissi að ég var ekki ung-
ur. En staða mín, auðæfi mín,
lífsfjör mitt. Ég hélt að allt
þetta mundi bæta það upp. Sum-
ar konur kæra sig aðeins um
roskna menn. Margar frægar