Úrval - 01.06.1952, Side 89

SÝND OG VERULEIKI
87
ardómarinn hélt ræðu að frönsk-
um sið og vandaði sig sérstak-
lega vegna þeirrar sæmdar sem
honum fannst sér gerð með ná-
vist innanríkisráðherrans. Hann
hóf mál sitt á því að fræða
hjónaefnin um það sem þau
vissu væntanlega fyrir. Hann
sagði brúðgumanum að hann
væri kominn af sómakærum for-
eldrum og hefði atvinnu í vel-
metinni starfsgrein. Hann árn-
aði honum heilla. í tilefni af
því að hann batzt nú hjúskap-
arböndum á þeim aldri þegar
margir ungir menn hugsuðu að-
eins um að skemmta sér. Hann
minnti brúðina á að faðir henn-
ar væri hetja úr stríðinu sem
í sárabætur hafði hlotið leyfi
til að selja tóbak, og hann sagði
henni að hún hefði unnið fyrir
sér á heiðvirðan hátt síðan hún
kom til Parísar í fyrirtæki sem
bæri frönskum smekk fagurt
vitni. Borgardómarinn var unn-
andi fagurra bókmennta og
minntist lauslega á ýmsa kunna
elskendur skáldsagnalistarinn-
ar: Rómeó og Júlíu, sem urðu
að skilja eftir stutta löglega
sambúð vegna hörmulegs mis-
skilnings, Páls og Virginíu, sem
heldur vildi láta lífið í votri gröf
en að fórna siðprýði sinni með
því að afklæðast, og loks Daph-
nis og Chloe, sem ekki vildu
njóta ástar hvors annars fyrr
en lögin höfðu lagt blessun sína
yfir hana. Ræðan var svo áhrifa-
mikil að Lisette fékk tár í aug-
un. Dómarinn fór viðurkenning-
arorðum um Madame Saladin,
sem með fordæmi sínu og fyrir-
mælum hefði verndað hina ungu
og fögru frænku sína gegn þeim
hættum sem jafnan verða á vegi
ungrar stúlku í stórborg, og að
lokum minnti hann brúðhjónin
á þann heiður sem innanríkis-
ráðherrann sýndi þeim með því
að vera svaramaður þeirra. Það
væri vitnisburður um ráðvendni
þeirra, að þessi stóriðjuhöldur
og mikli stjórnmálamaður skyldi
gefa sér tíma til slíks, og væri
það ekki aðeins vottur um gott
hjartalag hans heldur einnig
vakandi skyldurækni. Pram-
koma hans sýndi að hann skildi
mikilvægi þess að ungt fólk gift-
ist snemma og eignaðist börn
til að auka mátt og áhrif hins
ástkæra föðurlands. Þetta var
vissulega góðu ræða.
Brúðkaupsverðarins var neytt
í Cháteau de Madrid, sem Mon-
sieur Le Sueur átti tengdar við
ljúfar endurminningar. Þess hef-
ur þegar verið getið, að eitt
hinna mörgu fyrirtækja sem
ráðherrann (eins og við verðum
nú að kalla hann) átti hlut í
var bílaverksmiðja. Gjöf hans
til brúðgumans var snotur
f jögra manna bíll úr verksmiðju
hans, og í honum óku brúðhjón-
in af stað í brúðkaupsferð sína
að afloknum brúðkaupsverðin-
um. Þetta gat þó aðeins orðið
tveggja daga brúðkaupsferð, því
að brúðguminn varð að hverfa
aftur til vinnu sinnar á mánu-
dag, en þá þurfti hann að fara í