Úrval - 01.06.1952, Síða 92

90
ÚRVAL
Willi roðnaði.
„Við ættum heldur að halda
áfram.“
Hans yppti öxlum.
,,Ég ætla bara að ljúka við
vínflöskuna, svo skulum við
fara.“
Honum leið vel og það hefði
verið gaman að tefja lengur.
Hann hafði verið á ferðinni frá
því um morguninn og verkjaði
í allan líkamann eftir að hafa
setið á mótorhjólinu í margar
klukkustundir. Sem betur fór
áttu þeir ekki langa leið fyrir
höndum, aðeins til Soissons —
tíu eða fimmtán kílómetra leið.
Hann fór að velta því fyrir sér,
hvort hann yrði svo heppinn að
fá rúm til að sofa í. Auðvitað
hefði þetta ekki komið fyrir, ef
stúlkan hefði ekki verið flón.
Þeir Willi höfðu villzt, þeir höfðu
hitt bónda á akri og spurt hann
til vegar og hann hafði sagt
þeim rangt til af ásettu ráði.
Þeir höfðu haldið eftir hliðar-
vegi. Þegar þeir komu að bæn-
um, höfðu þeir spurt aftur til
vegar. Þeir höfðu spurt mjög
kurteislega, því að hermönnun-
um hafði verið fyrirskipað að
koma vel fram við frönsku íbú-
ana, svo framarlega sem þeir
gerðu ekkert af sér. Stúíkan
kom til dyra, en hún kvaðst ekki
rata til Soissons, og þessvegna
fóru þeir inn. Kona, sem Hans
bjóst við að væri móðir hennar,
vísaði þeim á rétta leið. Heim-
ilisfólkið, bóndinn, kona hans
■og dóttir, höfðu verið að snæða
kvöldverðinn og það stóð vín-
flaska á borðinu. Það minnti
Hans á, að hann var dauð-
þyrstur. Það hafði verið heitt
um daginn og hann hafði ekki
dreypt á neinu frá því um há-
degi. Hann hafði beðið þau um
flösku af víni og Willi hafði
bætt því við, að þeir myndu
borga hana vel. Willi var bezti
náungi, en of mikill meinleysingi.
Þegar öllu var á botninn hvolft,
voru þeir þó sigurvegararnir.
Hvar var franski herinn? Á
æðisgengnum flótta. Og Bret-
arnir höfðu hlaupizt frá öllu
saman og flúið eins og rakkar
yfir á eyna sína. Voru sigurveg-
arar ekki vanir að slá eign sinni
á það sem þá vanhagaði um?
En Willi hafði unnið hjá klæð-
skera í París í tvö ár. Hann tal-
aði að vísu vel frönsku og þess-
vegna hafði hann hlotið þetta
starf í hernum, en dvölin hafði
líka haft önnur áhrif á hann.
Þetta var úrkynjuð þjóð. Þjóð-
verji hafði ekki gott af að dvelja
meðal hennar.
Húsfreyjan setti tvær vín-
flöskur á borðið og Willi tók
tuttugu franka úr vasa sínum
og rétti henni. Hún þakkaði
honum ekki einu sinni fyrir.
Hans talaði ekki eins góða
frönsku og Willi, en hann gat
gert sig skiljanlegan, og þeir
félagar töluðu alltaf saman á
þvi máli. Willi leiðrétti villur
hans. Hann hafði svo mikið
gagn af Willi að þessu leyti, að
hann gerði hann sér handgeng-