Úrval - 01.06.1952, Síða 100

98
ÚRVAL
Pólland, þá hefði hann látið
okkur í friði.“
Hans stóð upp. Hann sagðist
koma fljótlega aftur. ,,Ég skal
ekki gleyma fleskinu.“
Svo varð Hans fyrir sérstakri
heppni, honum var falið nýtt
starf og þurfti í sambandi við
það að fara tvisvar í viku til
borgar í nágrenninu, og þess-
vegna gat hann komið miklu
oftar til Périerfjölskyldunnar.
Hann gætti þess jafnan að
koma aldrei allslaus. En honum
varð ekkert ágengt með Ann-
ettu. Oftar en einu sinni gerði
hún hann svo reiðan, að hann
langaði mest til að þrífa í axl-
irnar á henni og hrista úr henni
líftóruna. Eitt sinn þegar hann
kom, var hún ein inni, og þegar
hún stóð upp, vamaði hann
henni útgöngu.
„Vertu kyrr. Ég þarf að tala
við þig.“
„Talaðu. Ég er varnarlaus
kona.“
„Það, sem ég ætla að segja
þér, er þetta: Það lítur helzt
út fyrir, að ég verði hérna lengi.
Ástandið mun ekki fara batn-
andi hjá ykkur Frökkum, það á
eftir að versna. Ég get orðið
ykkur gagnlegur. Hvers vegna
ertu ekki skynsöm eins og for-
eldrar þínir?“
Það var satt, að Périer gamli
hafði látið undan síga. Það var
ekki hægt að segja að hann
væri innilegur, hann var meira
að segja kuldalegur og óþjáll,
en hann var alltaf viðráðan-
legur. Hann hafði jafnvel beðið
Hans að færa sér svolítið af
tóbaki, og þegar hann vildi ekki
taka við borgun, hafði hann
þakkað honum fyrir. Honum
þótti gaman að fá fréttir frá
Soissons og greip áfjáður blað-
ið, sem Hans kom með handa
honum. Hans, sem sjálfur var
bóndasonur, gat talað af viti
um búskapinn. Þetta var góð
jörð, hvorki of stór né of lítil,
með góðum áveituskilyrðum,
því að um landareignina rann
allstór lækur, og þarna var líka
nægur skógur, ræktanleg jörð
og beitiland. Hans hlustaði með
samúð þegar gamli maðurinn
var að barma sér yfir því, að
búskapurinn væri að fara í
hundana, vegna þess að hann
skorti vinnukraft og áburð, og
búpeningurinn hefði verið tek-
inn af honum.
„Þú spyrð mig, hvers vegna
ég geti ekki verið skynsöm eins
og foreldrar mínir,“ sagði Ann-
etta.
Hún strengdi að sér kjólinn
og sýndi honum vaxtarlag sitt.
Hann gat ekki trúað sínum eig-
in augum. Það sem hann sá, kom
slíku róti á huga hans, að hann
vissi hvorki upp né niður. Hann
stokkroðnaði.
„Þú ert ófrísk.“
Hún hné niður í stólinn,
grúfði andlitið í höndum sér og
grét.
„Hvílík smán!“
Hann flýtti sér til hennar og
ætlaði að taka hana í fang sér.