Úrval - 01.06.1952, Síða 102

100
ÚRVAL
veður þennan dag, en það var
ekki kalt.
„Ég veit hvernig ástatt er
með Annettu," sagði hann.
Hún hrökk við.
„Hvernig komst þú að því?
Hún var ákveðin í að láta þig
ekki vita um það.“
„Hún sagði mér frá því.“
„Það var dálaglegt, sem þú
afrekaðir þarna um kvöldið.“
„Ég vissi ekkert um þetta.
Hvers vegna sögðuð þið mér
ekki fyrr frá bví?“
Hún fór að tala, ekki með
beiskju, jafnvel ekki ásakandi,
heldur eins og þetta væri eitt-
hvert óviðráðanlegt óhapp, eins
og þegar kýr drepst af burði
eða vorfrost eyðileggur ávöxt
aldintrjánna, óhapp, sem menn-
irnir verða að taka með auðmýkt
og sætta sig við. Eftir kvöldið
hræðilega hafði Annetta veikzt
og legið rúmföst í marga daga
með háan hita. Foreldrar henn-
ar héldu að hún væri að missa
vitið. Hún hljóðaði klukkustund-
um saman. Það var ekki hægt
að ná í lækni. Þorpslæknirinn
hafði verið kvaddur í herinn.
Jafnvel í Soissons voru aðeins
tveir læknar eftir, báðir gamlir
menn, og hvernig hefðu þeir get-
að komið, þó hægt hefði verið
að senda eftir þeim? Þeim var
bannað að fara úr borginni.
Jafnvel þegar hitinn tók að
lækka, var Annetta of veik til
að fara á fætur, og þegar hún
komst á ról, var hún svo mátt-
farin og föl, að það var hörmung
að sjá hana. Áfallið hafði verið
ægilegt, og þegar mánuðurinn
leið, og næsti mánuður, án þess
að hún hefði á klæðum, veitti
hún því enga athygli. Hún hafði
alltaf verið óregluleg að þessu
leyti. Það var frú Périer, sem
fyrst fór að gruna, hvernig í
öllu lá. Hún spurði Annettu. Þær
voru báðar skelfdar, en þær voru
ekki vissar í sinni sök, og þær
sögðu Périer ekki frá grun sín-
um. Þegar þriðji mánuðurinn
var liðinn, voru þær ekki í nein-
um vafa lengur. Annetta var
þunguð.
Þau áttu gamlan Citroenbíl,
sem frú Périer hafði notað fyrir
stríðið til þess að flytja afurð-
irnar á markað í Soissons, tvisv-
ar í viku, en eftir hernám Þjóð-
verja höfðu þau ekkert að selja,
og ferðir á markaðinn voru því
ónauðsynlegar. Benzín var næst-
um ófáanlegt. En þeim tókst
að ná í það og þær óku til borg-
arinnar. Einu bifreiðirnar sem
sáust, voru herbílar Þjóðverja.
Þjóðverjar voru allstaðar á ferli.
Það voru þýzk umferðarmerki
á götunum, og á opinberum
byggingum voru tilkynningar á
frönsku, undirritaðar af setu-
liðsforingjanum. Margar búðir
voru lokaðar. Þær fóru til aldr-
aðs læknis. sem þær þekktu, og
hann staðfesti grun þeirra. Hann
var kaþólskrar trúar og vildi
ekki hjálpa þeim. Þegar þær
fóru að gráta, yppti hann öxlum.
„Þú ert ekki sú eina,“ sagði
hann. „II faut souffrir“.