Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.12.2010, Blaðsíða 102

JACQUES DERRIDA
tókum eftir því, tekur einnig breytingum í henni. Það er að minnsta kosti
mín túlkun - mín þýðing, mitt „verkefni þýðandans“. Þetta er það sem
ég kallaði þýðingarsamninginn: heitbinding eða hjúskaparsamningur
með því fyrirheiti að búa til harn hvers sæði kemur af stað sögu og vexti.
Hjúskaparheit sem sáðgarður [fr. séminaire\. Benjamin segir það, í
þýðingunni stækkar frumtextinn, hann vex fremur en að fjölga sér - og
ég mundi bæta við eins og barn, hans barn án efa en þess megnugt að tala
sjálft og það gerir barn að öðru en afurð undirorpinni nýmyndunarlög-
málinu. Þetta íyrirheit vísar á ríki bæði „fýrirheitið og forboðið þar sem
tungurnar sættast og fullkomnast". Þarna er komist næst hinum babelska
tóni í umfjöllun um helg skrif sem fýrirmynd og takmörk allra skrifa,
a.m.k. allrar Dichtung í sinni vera-sem-þýðast-á. Hið helga og veran-.vrw-
þýðast-á eru ekki hugsanleg hvort án annars. Þau gera sér hvort annað á
jaðri sömu marka.
Þetta ríki fær þýðingin aldrei snert, komist að, troðið fótum. Eitthvað
er ósnertanlegt og í þeim skilningi er sættinni aðeins lofað. En loforð er
annað en ekkert, það markast ekki aðeins af því sem það vantar til að
uppfyllast. Sem loforð er þýðingin þegar atburður, og afgerandi undirrit-
un samnings. Hvort staðið sé við hann eður ei hamlar því ekki að skuld-
bindingin eigi sér stað og láti eftir sig heimild sína. Þýðing sem kemur,
sem kemst til að lofa sættinni, segja frá henni, þrá hana eða vekja þrá til
hennar, slík þýðing er fágætur atburður og ekki ómerkur.
Hér tvær spurningar áður en haldið er nær sannleikanum. Af hverju
samanstendur hið ósnertanlega, ef slíkt er til? Og hvers vegna kemur slík
metafóra eða ammetafóra hjá Benjamin mér til að hugsa um meyjarhaft-
ið, eða öllu auðsjáanlegar brúðarkjólinn?
L Hið ávallt ósnortna, það sem aldrei næst tdl, hið ósnertanlega (;un-
beriihrbar), þetta er það sem heillar og stýrir vinnu þýðandans. Hann vill
snerta hið ósnertanlega, það sem eftir er af textanum þegar búið er að
skilja úr textanum hina miðlunartæku merkingu (óendanlega smár
snertipunktur, eins og við munum), þegar flutt hefur verið það sem flytj-
ast lætur, svo ekki sé sagt það sem kenna má: það sem ég geri hér, eftir
og fyrir tilstilli Maurice de Gandillac, vitandi að hluti af benjamínska
textanum stendur líka eftir ósnortinn að aðgerð lokinni. Osnortinn og
óspjallaður þrátt fýrir strit þýðingarinnar, hversu skilvirk, hversu hittin
sem hún er. Hér geigar hittnin. Ef hægt er að leyfa sér að því er virðist
ioo