Úrval - 01.12.1961, Síða 80

88
ÚR VAL
hirðumaður. Það má líka til
sanns vegar færa, að hann hafi
verið hirðumaður. Hann hugs-
aði lítið um útlit sitt, klæðnað
eða útgang, en hann hélt dag-
bækur í hálfa öld og gætti þess
nákvæmlega að halda formi
þeirra frá fyrstu síðu til hins
síðasta. Hann var mikill vinur
l.jóða og orti sjálfur, og margar
vísur hans eru kunnar. Hann
gat átt það til að vaða inn á
gólfið hjá Hólmfríði án þess að
þurrka af skónum sinum, slengja
sér aftur á bak upp í rúmið,
grípa Þorstein eða Einar Bene-
diktsson, — en þá dáði hann
allra skálda mest, enda kunn-
ingi beggja og fylgdarmaður
Einars, — og lesa hátt og snjallt,
stökkva svo snögglega á fætur
og kalla, eins og hann væri á
stórfundi: „Mikil andskotans
snilld er þetta!“ Hann skrifaði
vísur sínar og kvæði í iitlar
stílabækur — og faldi þær. Ég
reyndi hvað eftir annað að fá
þessar bækur, en hann hleypti
mér ekki í þær, heldur greip
hann þær af mér og las mér
sjálfur, og þegar því var lokið,
sagði hann: ,,.Tamm.“ — Og svo
var það ekki meira.
Þegar .Bjarni varð sjötugur
langaði mig til að gleðja hann.
Gunnar Einarsson prentsmiðju-
stjóri hafði samþykkt að gefa út
úrval úr vísum Bjarna ogljóðum
með formála góðs höfundar. Ég
fór til Bjarna og taldi, að hann
mundi fagna þessu. En það var
öðru nær: „Nei,“ sagði hann.
„Ég þykist hafa svo góðan smekk
fyrir ljóð, að ég vil elcki gefa
út mín kvæði eða vísur..“ Ég
reyndi að tala um fyrir honum.
En það var næstum eins og
hann yrði hræddur við mig. Allt
í einu sagði hann: „Ég þarf að
fara upp í mýri.“ Og svo hvarf
hann. Ég sat eftir með sárt enn-
ið. En þá birtist hann allt í einu
aftur, og hann var hryggur á
svipinn. Þannig hafði ég sjaldan
séð hann. Hann gekk til mín,
studdi báðum höndum á axlir
mér og sagði: „Þú mátt ekki
misskilja mig. Ég vildi svo
gjarna leyfa þér þetta, bara af
því, að ég veit, að þú vilt mér
vel. En ég bókstaflega get það
ekki.“ — Á afmælisdaginn gaf
ég honum vandaða heildarút-
gáfu af Einari Benediktssyni.
Ég þóttist vita, hvað honum
kæmi bezt. Hann tók við bind-
unum úr hendi mér og varð
næstum því eins og barn í fram-
an. Mér fannst hann verða feim-
inn, svo að ég fór að hlæja. En
hann sagði aðeins og fór var-
færnum höndum um bækurnar:
„Já, þarna á ég hann þá loksins
allan.“ Svo lagðist hann aftur á
bak á legubekk og skoðaði bæk-
urnar, las á víð og dreif. Það